درمان گری با قرآن، ص: 36

قرآن به آن ها جواب می دهند، شما به بودنِ ظالم ميل داشتيد. شما بر اساس ميلتان، در گناهانی كه از ناحيه آن ظالم صادر شده، شريك هستيد. حتی تا اين جا خدا به ما اجازه نداده كه با ستمكاران همكاری باطنی و قلبی داشته باشيم.

اين قطعه از زيارت حضرت سيدالشهداء (ع) همين درس را به ما می گويد: «لَعَنَ اللهُ امَهَ اسْرَجَتْ وَ الْجَمَتْ وَ تَنَقَبَّتْ لِقِتَالِكَ يَا ابَا عَبْدَالله!»: لعنت خداوند بر كسانی كه اسب را زين كردند كه به كربلا بيايند و تو را بكشند. كاری برای شان پيش آمد، نيامدند. اصلًا نه كربلا را ديدند و نه در ميان دشمن بودند، نه دست به اسلحه بردند، نه حرفی به كسی زدند، فقط در دلشان گذشت؛ آمدنشان محقّق نشد، و اگر آمدنشان محقّق می شد، آن ها هم جزء قاتلين حساب می شدند.

خيلی بايد ما مواظب دلمان باشيم كه هرجا خواست نرود. به هر كس دلش خواست، به هرجا، به هر قيافه، دلش خواست، رو نكند؛ هر كسی را دلش خواست، دوست نداشته باشد. قرآن مجيد علناً گناه را به قلب نسبت می دهد: «فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ.». «1» اين

______________________________
(1) 1. بقره: 283.