بعد از اتمام کلاس سوم ، به دلیل مشکلات اقتصادی به خوانسار برگشتیم . درآن هنگام حاج شیخ عباسعلی اسلامی چند روز در آن جا منبر داشت . وی مدیر جامعه تعلیمات بود که در نقاط مختلف کشور 160 دبستان و دبیرستان تأسیس کرده بود. به برکت قدوم مبارک و سخنرانی های پربار ایشان ، درآن جا نیز یک مدرسۀ جامعۀ تعلیمات دایر گشت . من مدت دو سال در ان جامعه تحصیل کردم . معلمی داشتیم به نام آقای ساعی که پیشتر مکتب دار بود و بعد از تعطیلی مکاتب ، اجازه یافته بود مانند سایر مکتب دارها ، معلم رسمی بشود. او شاعر بود و سه دیوان شعر دربارۀ اهل بیت سروده بود . اشعارش در سینه زنی معروف است و در سراسر ایران رواج دارد . وی گاهی نیز قسمت هایی از نهج البلاغه را به ما یاد می داد. من بخش هایی از آن را حفظ کرده بودم و گاهی به تشویق این معلم در مجالس مذهبی جلوی منبر می ایستادم و با صدای بلند می خواندم که بسیار مورد توجه مردم قرار می گرفت . یک بار نیز من و دو ، سه نفر از دوستانم را به مجلسی در شهر گلپایگان برد که در اجتماع کثیری از مردم صحبت کردیم و با استقبال همگان مواجه شدیم . پس از آن به درخواست مردم ، در آن جا نیز یک مدرسۀ جامعۀ تعلیمات تأسیس شد .
منبع : برگرفته از کتاب خاطرات استاد حسین انصاریان انتشارات مرکز اسناد انقلاب اسلامی
