بندگى و عبادت على عليه‏السلام‏

«أحسن عباده ربّه» حضرت على عليه السلام تمام عمر، بندگى مرا نيكو به جا آورد؛ نماز شبى بى حال و قدمى با كسالت نداشت. در عبادت من هرگز نگفت: من خسته هستم و مى خواهم بخوابم. بعد از پيغمبر صلى الله عليه وآله كه «أحسن عباده ربّه» بود، نيكوتر از بندگى او، بندگيى نبود.

«أحسن عباده» به خاطر معرفت و خلوص است. ما نيز در حد خودمان آن معرفت و خلوص را داريم، اما واقعا معرفت و خلوص ما همسنگ معرفت و خلوص حضرت على عليه السلام است؟

از زمانى كه دست در دست پيغمبر صلى الله عليه وآله گذاشت، تا شب بيست و سوم كه به شهادت رسيد، طبق آيات و روايات، لحظه اى در عباداتش بهشت و جهنم را لحاظ نكرد، بلكه از اول طوق بندگى را بر گردن خود انداخته بود و با تمام وجودش فقط خدا را مى خواست. بهشت در وجود على عليه السلام جايى پيدا نكرد تا خود را جا بدهد.

على عليه السلام حتى يك كارش را به خاطر بهشت انجام نداد.

بيست و سه ساله بود كه در ميدان كارزار، بزرگ ترين عباد را كرد؛ پيغمبر عظيم الشأن اسلام صلى الله عليه وآله در حالى كه از شوق اشك مى ريخت، فرياد زد:

«لَضَرْبَهُ عَلىٍّ يَوْمَ الخَنْدَقِ افْضَلُ مِنْ عِبادَهِ الثَقَلَيْنِ»

اگر عبادت روز جنگ خندق على عليه السلام را در كفه ترازو بگذارند و عبادت كل جنّ و انس، از زمان حضرت آدم عليه السلام تا قيامت، ثقلين يعنى پرونده همه انبيا غير از پيغمبر صلى الله عليه وآله را نيز در آن كفه ترازو بگذارند، عبادت على عليه السلام از كل عبادات آنان سنگين تر است.

اين روايت را تنها ما شيعيان نمى گوييم، بلكه روايتى است كه بزرگان علماى اهل سنت نيز نقل كرده اند. «2» كسانى كه با على عليه السلام سر و كار ندارند، آنها نيز اين حرفها را نوشته اند. البته ما نيز خيلى با على عليه السلام سر و كار نداريم. چون اگر ما با على عليه السلام سر و كار داشتيم، اين وضع ما و اين همه فتنه و فساد نبود، اين ها نشان مى دهد كه ما با على عليه السلام خيلى سر و كار نداريم.