ببينيد حالا عشق به هستى به چه منبعى وصل است؟ خيلى در ارزيابى عالم عجيب هستند، اصلاً كينه براى آنها نمى آيد، مى گويد: طرف من اگر به من بد كرده، يا آن روز مريض بوده، يا مشكل داشته؛ اعصابش ناراحت بوده، بى خواب بوده، گرسنه بوده، تشنه بوده، قرض داشته، يا حاجتى داشته كه روا نشده است، حد نهايى اين است كه اگر چيزى نبوده، خدا او را آزاد آفريده، او هم از قيافه من خوشش نمى آمد، ولى من از قيافه او خوشم مى آيد، اگر مشكل دارد، من حل مى كنم، چون دارم دستور كتاب خدا و روايات را عمل مى كنم، چرا كه قرآن مجيد مى گويد: كينه ها باعث نشود كه خواسته هاى خدا در زندگى شما تعطيل بشود.
چون قرآن اجازه نمى دهد، قرآن فقط مى گويد: پايان اين جاده دادگاه هاى قيامت است:
« أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَـكِمِينَ »
بگذاريم همه اين حرفهايى كه مى زند، خودش در روز قيامت جواب بدهد كه آن هم من شب هاى قدر نمى گذارم به دادگاه الهى او را بكشانند، چون در تاريكى شب به خدا مى گويم: هر كس اين يك سال گذشته به ما بد كرده است را ببخش.
ما دستور داريم، بى خودى هم خدا راه براى آدم باز نمى كند، آدم بايد يك معاملاتى با خدا بكند كه راهها به روى آدم باز بشود.
منبع : پایگاه عرفان
