چنين خادمى براى آن مسجد پانصد مترى انتخاب شد . با او قرار گذاشت كه روزها به خانه برو و شب در اين مسجد بمان . خادم تعريف كرده بود : شبى از اقوام ميهمان داشتيم . راه خانه تا مسجد دور بود و در آن شهر آخر شب ماشين نبود . ميهمانان گفتند : شام بخور ، بعد زودتر به مسجد برو . نشستيم تا نيمه شد و ديگر ماشين پيدا نمى شد . ميهمانان گفتند : حالا يك شب كه دزد نمى آيد ، نيم ساعت به اذان ماشين ها حركت مى كنند ، آن وقت به مسجد برو .
اين خادم مى گفت : نيم ساعت به اذان آمدم ، ديدم قفل درب را شكسته اند و زنجيرى به درب بسته اند . با خود گفتم : امشبى كه ما نبوديم آمده اند و وسايل مسجد را برده اند ؟ چه كارى بود كه ما به ميهمانى رفتيم ؟ چرا زودتر نيامدم .
مى گفت : زنجير را باز كردم . كليد اول را زدم ، ديدم چراغ روشن شد . گفتم : خدا را شكر كه دزد كنتور برق را نبرده است . وارد مسجد شدم ، ديدم از جلوى محراب تا درب شبستان فرش گران قيمت دستباف مشهد پهن شده است . گوشه مسجد تعدادى جعبه گذاشته بودند و نامه و مقدارى پول روى آنها بود .
در نامه نوشته بود : مدتها بود كه من اينجا مى آمدم و منتظر بودم شبى بيايد كه تو در مسجد نباشى . الحمدلله ديشب نبودى ، من آمدم قفل را شكستم و از اول محراب تا آخر مسجد را فرش انداختم . درون اين جعبه هاى گوشه مسجد به اندازه پانصد نفر ظرف است . پول را براى قفل درب كه شكسته ام گذاشتم . اما به دنبال آدرس من نباش . اگر خواستى مرا پيدا كنى ، بدان آدرس من ، قيامت پيشگاه پروردگار است .
منبع : پایگاه عرفان
