مجموعه اعمالى كه از انسان ظهور پيدا مى كند، چه عبادت حق باشد و چه خدمت به خلق، و چه به كارگرفتن حسنات اخلاقى در روابط مردم با يكديگر، هنگامى است كه صورت عمل، با طرح و نقشه حق هماهنگ باشد؛ يعنى با برنامه هاى فقهى برابرى كند، فقهى كه در بيش از پانصد آيه قرآن مطرح است، و نزديك به هشتاد و دو عنوان فقهى در كتب فقهاى بزرگ مطرح است. باطن عمل هم با نيت خالص و فى سبيل الله صورت بگيرد و نهايتاً عمل، عملى باشد كه با پروردگار عالم معامله شود، اين عمل از نظر دين، عمل كامل و جامع است، آن كسى كه اين عمل را انجام مى دهد، يقيناً تكليف الهى خود را ادا كرده است، و از نظر فقهى تكليفى برعهده او نيست، كه فرداى قيامت از او بخواهند و دادگاهى براى او تشكيل دهند.
دين الهى بر عهده او بوده و به تعبير عالمانه، حقّ اولوهيت و ربوبيتى كه از جانب پروردگار به عهده او بوده به عنوان عبد، ادا كرده است. اين عمل ادا شده، در منزل ديگرى قرار مى گيرد كه قرآن كريم از آن منزل، به منزل قبول تعبير كرده است.
«إِنَّما يَتَقَبَّلُ اللَّهُ مِنَ الْمُتَّقِينَ»
منبع : پایگاه عرفان
