مذمت عيب‏جويى از ديگران‏

روايت از اميرالمؤمنين عليه السلام است، اين روايت از طرف شيعه است. خدا به ما توفيق دهد كه قدر اين پيغمبر و ائمه را بدانيم كه چگونه براى ما دل سوزاندند.

«طوبى لمن شَغَلَهُ عَيْبُهُ عن عيوب الناس» خوش به حال كسى كه تا آخر عمر، درگير رد كردن عيب هاى خودش است، و وقت براى عيب جويى از بندگان خدا نگذاشته است.

زبان او نسبت به مردم، به آلودگى حركت نمى كند. به شخصى گفتند: شنيديم مى خواهى خانم خود را طلاق بدهى، گفت: شما چه حقى دارى در چارچوب ناموس خانه ديگران، جستجو مى كنيد؟ آنها هم ديدند كه راست مى گويد، به اينها چه مربوط كه در اسرار زن مردم پى جويى مى كنند، خانم خود را طلاق داد، خانم بعد از عدّه رفت شوهر كرد. يك روز به او گفتند: به چه دليل زن خود را طلاق دادى، گفت: او زن من نيست، ناموس مردم است، به من اجازه حرف زدن در حقّ ناموس مردم را ندادند. خوش به حال كسى كه با پرداختن به عيب هاى خودش، وقت پرداختن به عيوب ديگران را نداشته باشد.

«وتواضع من غير مَنْقَصَةٍ»

خوش به حال كسى كه بدون نياز و كمبود به ديگران تواضع مى كند، در عين اينكه قوى و غنى است اما متواضع است، در عين پولدار و عالم بودن متواضع است.