همه اولياى پروردگار سعى داشته اند در تمام لحظات زندگانى پربركت خود اميد داشته باشند و توكل شان را به خداوند از دست ندهند. با اين اعتقاد كه پروردگار مهربان عالم براى رسيدن افراد به رشد و كمال شايسته انسانى و مقامات الهى، به منظور اتصال به فيض هاى ربانى، همه امكانات لازم را در دسترس آنان قرار داده است.
|
گوى توفيق و كرامت در ميان افكنده اند |
كس به ميدان درنمى آيد، سواران را چه شد |
|
به علاوه، خداوند بزرگ امر فرموده است براى دستيابى به اين مراتب، بندگان با دلگرمى و شوق قدم در راه بگذارند و از امكانات موجود خود استفاده كنند و مطمئن باشند يا در دنيا يا در آخرت به آنچه شايسته آنند مى رسند. براساس تعاليم قرآن، با وجود امكانات لازم براى رسيدن انسان به سعادت، دلسردى و نااميدى برابر با كفر است. در نتيجه، اميدوارى نوعى ايمان باطنى و نااميدى كفر باطنى محسوب مى شود.
|
شاه خوبانى و منظور گدايان شده اى |
قدر اين مرتبه نشناخته اى، يعنى چه؟ |
|
منبع : پایگاه عرفان
