ارزش هدايت تا كجاست؟ كسى كه هدايت مى شود مؤمن، آرام، باادب، باوقار و باتربيت مى شود.
پيامبر مى فرمايد: اين انسانى كه هدايت شده و از دنيا رفته است را غسل مى دهند و كفن مى كنند و در قبر مى گذارند، در قبر را مى بندند و مى روند ـ ارزش هدايت تا سماوات را پر مى كند ـ جبرئيل بلند مى گويد: خدايا! بنده مؤمن تو را تنها گذاشتند و رفتند، اكنون اگر در برزخ چشمش را باز كند و ببيند تنهاست به وحشت مى افتد اجازه مى دهى كنار او برويم؟
خطاب مى رسد: نه! بنده من هفتاد سال در دنيا بود يك دفعه در خانه تو را زد؟ دست به طرف تو دراز كرد؟ حاجتش را به تو گفت؟ ميكائيل هم همين جواب را مى شنود، اسرافيل هم همين جواب را مى شنود، بعد مى گويد: ملائكه ببينيد. خودش با صداى خودش ميت را صدا مى زند، بنده من تنها شدى؟ غصه
نخورى تا قيامت مونس تو من هستم.
خدا با انسان انس بگيرد چه حالى به انسان دست مى دهد، تا قيامت خدا با او هست، روز قيامت همين مؤمن مرد يا زن:
« مَنْ عَمِلَ صَــلِحًا مِّن ذَكَرٍ أَوْ أُنثَى وَ هُوَ مُؤْمِنٌ »
همين شخص را وقتى به او مى گويند: به بهشت برو روى تخت مى نشيند، صداى خدا را مى شنود:
« سَلَـمٌ قَوْلاً مِّن رَّبٍّ رَّحِيمٍ »
با اين كه ما كوچكتر هستيم، ما بايد به خدا سلام كنيم، اما خدا مستقيما مى گويد: اين صداى رب رحيم است كه دارى مى شنوى، من دارم به تو سلام مى كنم. واقعا چه خبر است.
منبع : پایگاه عرفان
