آیت‌الله حسین انصاریان در هفتمین شب از ماه پرفیض رمضان در حسینیه همدانی‌ها اظهار داشتند: خداوند از خلقت و عدم خلقت بندگان سود و زیانی نمی‌برد و آفرینش انسان فقط مفید به حال انسان است و انسان در صورت انجام وظایف و تکالیف خود به فلاح و رستگاری خواهد رسید.
ایشان پاسخ به این سؤال اساسی را که اصولاً هدف خداوند از اهدای نعمت رستگاری به انسان چیست را چیزی جز حب و علاقه شدید خداوند نسبت به بندگانش ندانستند و افزودند: انسان‌ها باید درراه حفظ این محبوبیت تلاش کنند تا به فلاح و رستگاری نزدیک شوند.
معظم له بابیان حکایتی از موسی بن عمران علیه‌السلام از دست دادن لذت عبادت را به‌عنوان یکی از سخت‌ترین عذاب‌ها برای بنده‌اش معرفی کرد.
این دانشمند فرهیخته رها شدن انسان به حال خود را به‌عنوان یکی دیگر از عذاب‌ها و سختی‌ها معرفی کرد که حضرت زهرا علیه‌السلام از آن به خداوند پناه می‌بردند و همواره می‌فرمودند: « الهی لا تکلنی الی نفسی طرفة عین ابدا»
حضرت استاد انصاریان در ادامه به این نکته مهم اشاره نمودند که درب رحمت و هدایت الهی به‌سوی همگان باز است و این خود انسان است که گاهی با رفتار ناپسند خویش درهای رحمت را بر خود می‌بندد و درب غضب خداوند را بر خود می‌گشاید و اصولاً همه امکانات و آفریده‌های خداوند در خدمت هدایت انسان هستند«الذی جعل لکم الارض فراشا و السماء بناء ... فأخرج به من الثمرات رزقا لکم» زمین و آسمان و روزی‌ها همگی برای انسان مهیا شده است.
ایشان در پایان آیات مربوط به فلاح و رستگاری در قرآن را بهترین منبع عرفان دانستند که در هیچ جای دنیا وجود ندارد و عرفان‌های دیگر امروزی سرابی بیش نیستند و حتی این اسم را نیز هندی‌ها به سرقت برده‌اند.
منبع : پایگاه عرفان
