رسول خدا (ص) در شرح اوصاف انسان مؤمن می‌فرماید: «أَلْخَیرُ مِنْهُ مَأمُولٌ وَ الشَّرُّ مِنْهُ مَأْمُونٌ». این دو جمله در بیشتر جوامع حدیثی ما مانند کافی، من لایحضره الفقیه، اثنی عشریه، تحف العقول، محجه البیضاء، وافی و بحارالانوار آمده است.
مصداق این حدیث شدن، خواسته خدا و همه انبیاء و ائمه (ع) است و منظور آن، این است که به گونه‌ای زندگی کنید که همه از خیر شما بهره ببرند و هیچ کسی هم از شما شر نبیند. این‌گونه زندگی کردن، بسیار ظریف است. بسیاری از کارها هست که خیلی‌ها نمی‌دانند شر است و مرتکب می‌شوند. مثلاً تند نگاه کردن به مردم، با ابرو به کسی اشاره کردن و یا ادای فرد محترمی را درآوردن که دیگران بخندند این‌ها شر است. همچنین اگر کلمه‌ای از دهان انسان خارج شود که بی‌علت کسی را ناراحت کند این نیز شر است.
البته مواردی وجود دارد که ناراحت کردن دیگری، علت شرعی دارد. مثلاً شخصی دیگری را امر به معروف و نهی از منکر می‌کند و او ناراحت می‌شود، یا کسی را پس از اثبات شرابخواری، حد بر او جاری می‌کنند، این‌ها دیگر شر نیست و ارتباطی با آن حدیث ندارد. امیرمؤمنان (ع) نیز می‌فرماید: «وَلایحِلُّ اَذَی الْمُسْلِمِ اِلاّ بِما یجِبُ» ایشان این موارد را استثناء نموده و از این جهت اگر طرف اذیت شود اشکالی ندارد.
منبع : پایگاه عرفان
