ترجمه صحيفه كامله سجاديه، ص: 226

دعای 40 ياد مرگ

خدايا! بر محمد و آلش درود فرست، و ما را از آرزوی دور و دراز بی نياز كن، و دست آرزوهای دراز با عمل راستين از دامن حيات ما كوتاه فرما تا به پايان بردن ساعتی را از پی ساعتی، و دريافتن روزی را كه به دنبال روزی، و پيوستن نفسی را به نفسی، و رسيدن گامی را به گامی آرزو نكنيم، و از فريب آرزوها ما را سالم دار، و از بدی هايش امان ده، و مرگ را در برابر ديدگان ما قرار داده؛ قرار دادنی دائم و هميشگی، و يادش را به گونه ای قرار مده كه روزی يادش كنيم، و روزی از آن غفلت ورزيم.

و از اعمال شايسته عملی برايمان قرار ده، كه آمدن به سوی تو را همراه با آن آرام و آهسته شماريم، و برای زود رسيدن به لقای تو حرص ورزيم؛ به طوری كه مرگ برای ما محلّ انسی باشد كه به آن انس گيريم، و مركز الفتی باشد كه به آن شوق ورزيم، و خويشاوند نزديكی باشد كه نزديكی به او را دوست داشته باشيم. پس هنگامی كه مرگ را بر ما وارد كنی و نازل فرمايی، ما را از ديدار چنين ديدار كننده ای خوشبخت فرما، و زمانی كه بر ما وارد شد، ما را با او مأنوس ساز و ما را به مهمانيش به رنج و زحمت مينداز، و به زيارتش خوار و سرافكنده مكن، و آن را دری از درهای آمرزشت، و كليدی از كليدهای رحمتت