دورى از ربا براى خدا

براى خاطر خدا، خود را از افتادن در لجن زار ربا حفظ كنيد:
 «لَاتَأْكُلُواْ الرّبَواْ أَضْعفًا مُّضعَفَةً وَاتَّقُواْ اللَّهَ»
بعضى ها به جاى اين كه بگويند طمع داشتيم، مى گويند: چاره اى نداشتيم، ربا گرفتيم. اگر چند سال به همان زندگى خداداده وحلال قناعت مى كردند، چشم وهم چشمى وطمع نمى كردند، اين گونه نمى شدكه برويم به يهودى يابه مسلمان بدتر از يهود بگوييم: سى ميليون تومان به من بده، تا به حال نيز چهل ميليون پس داده ام و هنوز سى ميليون بدهكاريم سر جايش هست. چاره اى نداشتم، يا طمع كردم؟ قطعاً طمع كردم.
به عارفى گفتند: امروز در بازار پارچه گران شده است، گفت: ما از همين امروز آن را ارزان مى كنيم، به او گفتند: تو چه كاره هستى كه ارزان كنى؟ نه وكيلى، نه استاندارى، نه رييسى. با چه قدرتى مى خواهى ارزان كنى. گفت: از امروز به بعد براى خود و خانواده ام پارچه نمى خريم. ما اين گونه ارزانش مى كنيم.من مى توانم زندگى خود را ارزان بگذرانم، وقتى بخواهم زندگى گرانى را داشته باشم، به دام ربا، بانك، ورشكستگى و زندان مى افتم.
رسيدن به فلاح با رعايت تقوا
وَاتَّقُواْ اللَّهَ اين جمله بعد از ذكر ربا، به اين معنا است كه خود را از افتادن در لجن زار ربا نگهداريد. چرا؟ چون:«لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»
به فلاح برسيد. فلاح يعنى چه؟ قرآن كه معنا نمى كند يعنى چه؟ بايد به سراغ معارف بيرون از قرآن برويم. آنها ما را به معانى قرآن هدايت مى كنند. فلاح؛ چهار نعمت ابدى است كه جايگاهش در قيامت است: علم بى جهل، عزّت بى ذلّت، حيات بى مرگ، ثروت بى فقر كه آن ثروتش بهشت است. اگر بهشت را به كسى بدهند، بعدش فقرى وجود ندارد. باز پروردگار ادامه مى دهد:«وَاتَّقُواْ النَّارَ الَّتِى» خود را از درگير شدن با آتشى كه براى اهل كفر آماده كرده ام، نگهداريد. مسأله كافرين بعد از مسأله ربا است؛ يعنى رباخور به من كافر است، اگر چه بگويد من خدا را قبول دارم؛ چون دروغ مى گويد. او در اوج ناسپاسى و كفر قرار دارد.
بپرهيزيد. خود را از آتشى كه براى كافران مهيّا كرده ام، از افتادن در لجن زار ربا و افتادن در آتش جهنم نگهداريد.