« و لا ترفع صوتك فوق اصواتهما » در مقابل آن دو نفر صدايت را بلند نكن « و لا يدك فوق أيديهما » وقتى با آنها حرف مى زنى، دست خود را بى ادبانه تكان نده، آرام، باادب. در مقابل آنها با دست حالت نگير.
« و لا تقدم قدامهما » هر جا نشستند، جلوتر از آنها منشين، هر جا خواستند راه بروند، جلوتر از آنها راه نرو. اين يك آيه.
البته در اين آيه شريفه، خداوند « وَ بِالْوَ لِدَيْنِ إِحْسَانًا » را كنار عبادت خودش گذاشته است، اول آيه فرمود:
« وَ قَضَى رَبُّكَ أَلاَّ تَعْبُدُوآاْ إِلاَّآ إِيَّاهُ وَبِالْوَ لِدَيْنِ إِحْسَـنًا »
در « وَبِالْوَ لِدَيْنِ » قيد ايمان ندارد، خدا مى گويد: بعد از عبادت من، احسان به پدر و مادر باشد، هر چند كافر، مشرك، يهودى، مسيحى، يا مؤمن باشند، منِ خدا به دينِ پدر و مادرت كار ندارم، فقط به پدر و مادر بودنشان كار دارم.
كلمه احسان نكره است، و معنى آن مطلق است؛ هر نوع احسانى، به خصوص وقتى پير و شكسته باشند، يا وقتى روى تخت افتاده و ديگر قدرت حركت نداشته باشند.
در اين موارد بايد طورى با آنها برخورد كنى كه تا از دنيا مى روند، اصلاً احساس نكنند كه تو از دست آنها خسته شده اى، و الا به حقشان تجاوز كرده اى.
آن دو آيه سوره نور را يادتان باشد كه حكم خدا را فقط مؤمن واقعى تحمل مى كند. اين حكم خدا است.
منبع : پایگاه عرفان
