از فرمايش هاى اميرالمؤمنين عليه السلام كه در «نهج البلاغه» در باب حكمت ها وجود دارد، كه تنهايى وحشتناك ترين حالت در دنيا و آخرت مى باشد، البته كسانى كه تنها مى مانند ممكن است تلخى و زيان اين تنهايى را در دنيا حس نكنند، به خاطر اينكه تعدادى اطرافشان هستند و آنها را از تنهايى ظاهر در مى آورند، مانند، خانواده و دوستانى كه هم اخلاق آنها مى باشند. هنگامى كه بيداران به اين افراد نگاه مى كنند، كاملًا حس مى كنند كه اينها با وجود داشتن خانواده و اطرافيان باز هم تنها هستند. اين نگاه را از آيات سوره تغابن پيدا كرده اند كه پروردگار مى فرمايد:
«إِنَّ مِنْ أَزْواجِكُمْ وَ أَوْلادِكُمْ عَدُوًّا لَكُمْ»
خيال نكنند كه با داشتن فرزندان و خانواده يار و ياور دارند، آنها دشمن دارند و دشمنى كه در آستين خود، پرورش داده اند.
بايد به اين نكته توجه كرد كه مى فرمايد: «مِنْ أَزْواجِكُمْ» بعضى از همسران و فرزندان، به طور يقين دشمن آنها هستند، اين دشمنى به گونه اى نيست كه بتوانند آن را حس كنند. خدا در قرآن مى فرمايد: به شكلى اين مرد را محاصره مى كنند كه نتواند اين محاصره را بشكند و به سوى خدا، كار خير و عمل صالح حركت كند، آنها خيال مى كنند تنها نيستند، ولى تنهاى تنها هستند.
منبع : پایگاه عرفان
