اهل زهد آن قدر درباره حلال دنيا اهل دقت و حزم و تقوا هستند كه موضعى وسواس گونه در برابر آن دارند. گويى در نقطه اى قرار دارند كه مى خواهند از حلال دنيا بگريزند. اينان در عين حال وقتى حلال را به دست مى آورند، آن را در دو جا هزينه مى كنند: عبادت رب، خدمت خلق. كارى هم به اوضاع زمانه ندارند، چون آن قدر مجذوب پروردگار هستند كه به هيچ عنوان جذب جريانات زمانه نمى شوند.
نكته هاى بسيار در عبارت «يتحرج من حلال الدنيا» نهفته است. درباره اهميت مساله كسب حلال، به چشم خودم عبرت هايى مشاهده كرده ام و با حوادثى برخورد داشته ام كه ترديد دارم باورپذير باشند. زيرا باور كردن چنين امورى در زمانه ما ديگر خيلى سخت شده است.
تقوا و وسواس زاهدان درباره حلال هاى دنياست نه حرام هايش. هر چه تاكنون شنيده ايم اين بوده كه اينان درباره حرام دنيا وسواس دارند كه نكند حرامى وارد زندگى شان شود. بسيار شنيده ايم كه همه جا گفته اند پرهيزكاران از گشتن به گرد امور حرام پرهيز مى كنند و به دنبال محرمات نمى روند، اما در اين روايت جبرئيل به پيغمبر مى گويد اين گروه در استفاده از حلال دنيا نيز احتياط مى كنند. يعنى نگاه شگفتى به حلال دنيا دارند، گويى از ترس و احتياط با حلال ها روبه رو مى شوند.
وقتى هم آن را پس از اين همه احتياط به دست مى آورند، فقط در عبادت حق و خدمت خلق به مصرف مى رسانند. اصلا، زندگى متقّيان چيزى جز عبادت و خدمت نيست و اين دو نيز از هم جدا نيستند؛ آن چنان كه گفته اند: عبادت به جز خدمت خلق نيست.
منبع : پایگاه عرفان
