در اسلام نيز همه در مقابل قانون مساوى هستند. من براى نمونه، واقعه اى را براى شما نقل كنم كه در زمان خلافت اميرمؤمنان عليه السلام اتفاق افتاده است، تا ببينيد اسلام چقدر به اين موضوع اهميت داده:
على عليه السلام داشت از بازار عبور مى كرد كه زره خود را در دكان مردى ارمنى ديد. جلو آمد و به او گفت: آقا! اين زره متعلّق به من است. آن مرد ارمنى گفت: على جان! مملكت دادگاه دارد. حضرت فرمود: من حاضرم به دادگاه بيايم. ببينيد چقدر اين روح داراى تربيت عالى است. چرا حضرت چنين مى گويد؛ چون در نگاه و بينش او همه انسان ها در برابر قانون مساوى هستند. با اين كه دولت دولت على عليه السلام است، او به عنوان مدعى و مرد ارمنى به عنوان منكر در دادگاه حاضر مى شوند.
رئيس دادگاه بر اساس ضوابط دينى مى داند با مدعى و منكر چگونه برخورد كند؛ يا بايد براى هر دو بلند شود، يا بايد براى هر دو بلند نشود، و اين كه جواب سلام هر دو را بايد يكسان بدهد. هر دو سلام كردند، و قاضى جواب سلام آن ها را داد. على عليه السلام فرمود: زره من گم شده و الان من آن را در مغازه اين ارمنى پيدا كرده ام. به او مى گويم آن زره متعلّق به من است، امّا اين شخص مى گويد: متعلّق به تو نيست. قاضى به اميرمؤمنان عليه السلام گفت: شاهد دارى؟ على عليه السلام فرمود: خير، ندارم. قاضى گفت: قرآن مى فرمايد: شاهد بياور. اكنون چون شما شاهد ندارى، آيا حاضر هستى سوگند بخورى؟ على عليه السلام فرمود: نه. قاضى به مرد ارمنى گفت: به حكم دين اسلام، زره متعلّق به تو است. اميرمؤمنان عليه السلام به اين حكم اعتراضى نكرد و از دادگاه بيرون رفت.
منبع : پایگاه عرفان
