هم‏ شكلى شيعه واقعى با اهل‏بيت عليهم السلام‏

«وَ يُوَالُونَ أَهْلَ الْبَيْتِ»، بايد آن كه انتظار فرج مى‏كشد، هم شكل ما باشد، «وَ يَتَبَرَّءُونَ مِنْ أَعْدَائِهِمْ [مِنْ أَعْدَائِنَا]»، و اعمالش نبايد به شكل مخالفين ما باشد.

امام هفتم عليه السلام از بازار بزازها عبور مى‏كرد كه حضرت ديد شخصى آمده و مى‏خواهد از بزازى جنس بخرد، و بزاز هم پارچه را در آفتاب باز كرد و سه چهار مرتبه آن را حركت داد تا اين كه پارچه بر اثر تابش آفتاب، برق بزند و جلوه كند. حضرت جلو آمد و آهسته در گوش بزاز فرمود: اگر در سايه هم اين پارچه را باز كنى، اين جلوه را مى‏دهد؟ بزاز گفت: نه. فرمود: اگر اين شخص بيچاره جلو اين پارچه را در سايه ببيند، خواهد دانست كه اين پارچه همان جلوه‏اى را كه در آفتاب داشت، در همه جا ندارد و احساس خواهد كرد، در معامله با تو، دچار فريب شده است. اگر تو چنين معامله‏اى انجام بدهى، از ما اهل بيت جدا خواهى شد.  شيعه ما اين گونه با مردم معامله نمى‏كنند.

نزد امام هشتم عليه السلام دينارهايى را ريخته بودند كه حضرت از ميان آن‏ها دينارى برداشت و آن را نصف كرد و دستور داد كه آن را به مستراح اندازند تا اين كه چيزى كه داراى غش هست، در معامله مورد استفاده قرار نگيرد.

«وَ يُوَالُونَ أَهْلَ الْبَيْتِ وَ يَتَبَرَّءُونَ مِنْ أَعْدَائِهِمْ [مِنْ أَعْدَائِنَا]»، كسى كه در انتظار فرج است بايد قيافه دشمنان ما را نداشته باشد،

و قرآن مجيد مى‏فرمايد:

وَ لا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَ ما لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِياءَ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ‏.

؛ يعنى پيامبر! به مردم بگو: با ظالم و با گناهكار، در هيچ برنامه‏اى مشاركت نداشته باشند؛ چون اگر فقط آن‏ها را دوست داشته باشند، در قيامت، آن‏ها را با آن ظالم در يك جا قرار مى‏دهم؛ يعنى شما اصلًا حق نداريد كه گناهكار را دوست داشته باشيد، چه برسد به اين كه خودتان هم گناهكار باشيد.