زكريا در برابر پديده‏اى عظيم‏

زكريا در برابر بشارت فرشتگان كه خداوند او را فرزندى به نام يحيى عنايت خواهد كرد به شدت شگفت‏زده شد از اين كه در سن كهنسالى خودش و نازائى همسرش چگونه فرزنددار مى‏شود؟

شگفتى زكريا پيامبر خدا از اصل مسئله نبود، زيرا قدرت حق بر عنايت فرزند به او كه قدرت بى‏نهايت است برايش مسلم بود، چنان كه همين قدرت براى‏ ابراهيم در زنده شدن مردگان به اراده حق قطعى بود ولى درخواست ديدن كيفيت زنده شدن مردگان را كرد رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتى‏؟

زكريا با توجه به اين كه پيرى فرتوت است و همسرش در سن عقيم بودن به سر مى‏برد و اين پيرى و عقيمى زن از عواملى است كه هر كس را از اين كه فرزنددار شود صد در صد مأيوس مى‏كند، اكنون به چه كيفيت اين زن و شوهر داراى فرزند مى‏شوند؟!

زكريا با درخواست فرزند از حضرت حق و اين كه خداوند دعاى واجد شرايط را مستجاب مى‏كند يقين به فرزنددار شدن داشت وگرنه دعا نمى‏كرد، چون اگر صد در صد مى‏دانست فرزنددار نمى‏شود دعا نمى‏كرد، آنچه موجب شگفتى بود اصل مسئله نبود كيفيت و چگونه تحقق اين حقيقت بود.

زكريا مى‏دانست كه ميلياردها بار در جريان خلقت امور خارق‏العاده از طرف خدا و مشيت ازلى و ابدى‏اش اتفاق افتاده، و فرزنددار شدن در اين سن از امور فوق‏العاده و معجزه‏آسائى است كه مشيت حق آن را پديد مى‏آورد ولى چگونگى و كيفيتش براى او مطرح بود كه آيا از طريق همان زناشوئى طبيعى است. يا به صورت ديگر.

او مى‏دانست كه حضرت حق بر خلاف ادعاى بى‏خبران از صفات حق در قوانينش حبس نيست و اين گونه نمى‏باشد كه نتواند از مجارى غير طبيعى كارى را صورت دهد، بلكه مشيت و قدرت او حاكم بر همه قوانين جارى در هستى است، او به آتش دستور مى‏دهد ابراهيم را نسوزاند، و به معده ماهى دريا فرمان مى‏دهد يونس را هضم نكند و هم او قدرت دارد در سن غير طبيعى به كسى فرزند عنايت كند، و اين معنا را حضرت حق به زكريا به اين صورت تذكر داد: كَذلِكَ اللَّهُ يَفْعَلُ ما يَشاءُ.

اى زكريا خداوند دركارهايش نيازمند به اسباب و علل و ابزار طبيعى نيست، بلكه خارج از همه قوانين موجود حاكم بر هستى كارى را كه اراده كند تحقيق مى‏دهد.

انسان درست نيست كه همه امور را وابسته به علل و عوامل واسباب طبيعى بداند، بايد با توجه به مشيت مطلقه حق اين معنا را بپذيرد كه حضرت حق هر كارى را بخواهد قدرت دارد از طريق مجراى غير طبيعى صورت عينى و عملى بخشد، و زكريا به اين حقيقت كه شعاعى از قدرت بى‏نهايت خداست ايمان داشت ولى علم به چگونگى آن را مى‏خواست، و شگفتى و تعجبش جز اين امور را دنبال نمى‏كرد.

زكريا از حضرت حق درخواست كرد كه نشانه تحقق اين پديده معجزه‏آسا را به او ارائه دهد، خداوند نشانه آن را ناتوان شدن زكريا از سخن گفتن در سه روز قرار داد، و از او خواست كه پروردگار را بسيار ياد آورد، و او را تسبيح گويد.

او قدرت بر تكلم با مردم را در آن سه روز نداشت ولى از ذكر و تسبيح زبانى كه فقط مناجات با حق بود عجزى نداشت و احتمالًا ذكر و تسبيح قلبى بوده و نيازى به حركت زبان نداشت.

خداوند به قدرت كامله‏اش و بيرون از علل و اسباب طبيعى يحيى را كه شباهت‏هائى به عيسى داشت به او عنايت فرمود:

خداوند نام فرزند زكريا را يحيى نهاد، در برابر نام فرزند مريم را عيسى كه به معناى زندگى مى‏كند نهاد، به يحيى در كودكى مقام نبوت و علم و كتاب عنايت فرمود، چنان كه عيسى را هم در كودكى مقام نبوت داد، خداوند يحيى را از نزد خود بركت و طهارت داد و او را به پدر و مادرش نيكوكار قرار داد، چنان كه به عيسى هم بركت و طهارت بخشيد و او نسبت به مادرش نيكوكار مقرر فرمود، خدا در مواطن سه گانه به يحيى سلام و درود فرستاد به عيسى هم در همان‏ مواطن درود و سلام داد، يحيى را سيد و حصور و پيامبر قرار داد چنان كه همه آنها را هم به عيسى عنايت كرد، اين شباهت‏ها كه يحيى به عيسى داشت محصول اجابت دعاى زكريا بوده است كه از حضرت حق ذريّه طيبه و خلف شايسته درخواست كرد.