برتوسن موج، خشم آوا زده بود

مانند علي بر صف هيجا زده بود

آبي مگر آورد حرم را ز فرات

سقاي حسين دل به دريا زده بود

هم تشنه‏ی عشق بود و هم تشنه‏ی آب 
وز خشکی کام کودکان شد بی‏تاب‏ 

دستش چو فتاد، اشک را فرمان داد 
بر سینه بریز و تشنگان را دریاب‏