آشنايی با كرامات اهل بيت(ع)، ص: 11

در اواخر حكومتش، وقتی كه پياپی برايش خبر می آوردند كه لشكر معاويه بر شهرها دست يافته اند، آن حضرت از سستی ياران خود در جنگ با دشمنان و مخالفتشان با فرمان و تدبيرش، دلتنگ و آزرده گرديد و اين چنين رنج علی (ع) به اوج رسيد. حضرت در حالی كه از شدت اندوه دلتنگ شده بود و می ناليد، بر منبر مسجد كوفه رفت و در انتهای سخنان عتاب آلودش به كوفيان گفت: (فأبدلنی بهم خيرا منهم و أبدلهم بی شرا منی اللهم مث قلوبهم كما يماث الملح فی الماء) «1»: خدايا! علی را از اين مردم بگير و يكی ديگر را به اين ها بده. مردم كوفه! شما از بس كه مرا اذيت كرديد، دعا می كنم كه خدا دل هايتان را بسايد؛ مانند: نمكی كه در آب ساييده شود.

______________________________
(1) 1. نهج البلاغه، خطبه 25.