ترجمه صحيفه كامله سجاديه، ص: 76

سودی خواهد داشت؟ و اعترافم به محضر حضرتت به بدی كرداری كه از من صادر شده، آيا مرا از عذاب تو نجات خواهد داد؟ يا در اين وضعی كه هستم، خشم و غضبت را بر من حتم و واجب نمودی، يا در وقت درخواستم، دشمنيت ملازم من گشته؟!

پاك و منزّهی، از تو نااميد نمی شوم و حال آن كه درِ توبه به محضرت را به رويم گشوده ای؛ بلكه سخن می گويم، سخن بنده ای خوار؛ بنده ای ستم كننده به خويش؛ بنده ای كه حرمت پروردگارش را سبك شمرده؛ بنده ای كه گناهانش بزرگ شده و روی هم انباشته گشته و روزگارش از او روی گردان شده، و به او پشت كرده، تا جايی كه چون نظر می كند، می بيند زمان عمل سپری شده، و نهايت عمر به پايان رسيده. يقين می كند كه برای او گريزگاهی از عذابت، و پناهگاهی از كيفرت وجود ندارد. همراه انابه و ناله با حضرتت روبه رو می شود و بازگشت و توبه را برای تو خالص می كند، پس با دلی پاك و پاكيزه در پيشگاهت می ايستد. سپس با ناله ای سوزناك و آهسته تو را می خواند.

در جائی كه در برابرت، سر تواضع و فروتنی پايين انداخته، تا جايی كه از شدّت فروتنی خميده گشته و از خواری سر به زير افكنده؛ به طوری كه قامت راستش كج شده، بيم و ترسش از عظمت تو، قدم هايش را به لرزه انداخته، و اشك هايش صفحه رخسارش را فراگرفته. تو را با اين جملات می خواند: ای مهربان ترين مهربانان! و ای رحيم ترين كسی كه درخواست كنندگان رحمت به او توجّه می كنند، و ای عطوف ترين كسی كه آمرزش خواهان گِرد او گردند، و ای آن كه گذشتش از انتقامش بيشتر، و خشنوديش از خشمش افزون تر است.

و ای آن كه باگذشت نيكويش ستوده بودنش را به مخلوقش می نماياند، و بندگان را به پذيرفتن توبه عادت می دهد، و اصلاح شدن تباه كارشان را به توبه می خواهد، و ای آن كه از عمل بندگان، به اندكش خشنود است، و عمل اندك