دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه جواد قيومی اصفهانی

(1) خداوندا! مرا بدون عيب آفريدى، و در كودكى پروريدى، و بى‌رنج و كوشش روزيم دادى.

(2) پروردگارا! در كتابت كه فروفرستادى و بندگانت را به آن مژده دادى يافتم كه فرموده‌اى: «اى بندگانى كه بر خود اسراف كرده و از حدشان گذشته‌اند، از رحمت الهى نوميد نشويد كه خدا همه‌ى گناهان را مى‌آمرزد»، و پيش از اين از من امورى سر زده كه مى‌دانى و به آنها آگاهتر از من هستى، پس واى بر رسوائى من از آنچه نامه‌ى تو درباره‌ام شمرده است.

(3) اگر جايگاههايى كه اميدوار عفو و بخششت، كه هر چيز را شامل مى‌شود، نبود، خود را هلاك مى‌كردم، و اگر كسى مى‌توانست از پروردگارش بگريزد من از تو به اين امر شايسته‌تر بودم، و توئى كه چيزى در آسمان و زمين بر تو پوشيده نبوده و آن را حاضر مى‌نمائى، و از هر جزادهنده و حسابگرى بى‌نيازى.

(4) پروردگارا! جوينده‌ى منى اگر فرار كنم، و يابنده‌ى منى اگر بگريزم، اينك من در پيشگاهت فروتن، خوار، بينى بر خاكم نهاده قرار گرفته‌ام، پروردگارا اگر عذابم كنى من سزاوار آنم، و آن از جانب تو عدل است، و اگر از من درگذرى عفو تو از گذشته شامل حالم بوده و عافيت و تندرستى را بر من پوشانده‌اى.

(5) خداوندا! تو را سوگند مى‌دهم به نامهاى پنهان شده‌ات، و به جمال و نيكوئيت كه پرده‌ها آن را پوشانده است، كه رحم كنى بر اين جان بى‌تاب و اين استخوان ضعيف و ناتوان، كه توانائى گرمى آفتاب را ندارد چگونه تحمل گرمى آتش تو را دارد، و تحمل شنيدن آواز رعد و برق را ندارد چگونه تحمل بانگ خشمت را دارد.

(6) پروردگارا! پس مرا رحم نما، چرا كه مردى ذليل و خوارم، و قدر و منزلتم اندك است، و عذابم چيزى نيست كه به مقدار ذره‌اى بر پادشاهى‌ات بيفزايد، و اگر عذابم چيزى بود كه بر پادشاهيت مى‌افزود البته شكيبائى بر آن را خواستار بودم، و دوست داشتم كه آن فزونى براى تو باشد، ولى خدايا پادشاهيت بزرگتر از آنست كه فرمانبرى فرمانبران در آن بيفزايد، يا نافرمانى گناهكاران از آن بكاهد.

(7) پس بر من رحم نما اى مهربانترين مهربانان، و از گناهان من درگذر اى داراى بزرگى و احسان و نيكى، و توبه و بازگشتم را بپذير، زيرا توئى توبه‌پذير مهربان.