دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه محمد مهدی جلالی

(1) خدايا مرا آفريدى درست بپرورديم شادمان، نغز، چست سپردى مرا دور از اندوه و رنج از آن مخزن رزق بسيار گنج

(2) مرا از كتابت بشارت رسيد كه اى بنده‌ى من مشو نااميد اگر چند كرديم بر خود ستم فراتر نهاديد از حد قدم كه در راه چون توبه آيد به كار درخت گنه را دگر نيست بار خدايا تو دانى چها كرده‌ام چها بر سر خويش آورده‌ام مرا واى گر برگشايى كتاب نمايى به من از كتابم حساب

(3) خدايا نبود ار ز لطفت پناه چه مى‌شد مرا روز و حال، آه، آه ز صاحب اگر مى‌توانست كس گريزد به جايى نه در در دسترس مرا بيشتر بود حق گريز از آنها كه رفتند از اين راه نيز به روى زمين يا كه در آسمان نباشد ز تو هيچ رازى نهان تو هستى خدايى كه روز حساب نمايى همه رازها بى‌نقاب ببخشى و هرگز نباشد نياز كه تا كس بسنجد حساب تو باز

(4) چو من پا گذارم به راه گريز خدايا بجويى، بيابيم نيز پس اينك به درگاه تو خاكسار به پيش تو افتاده بر خاك خوار عذاب ار كنى نيك دانم سزاست ز تو شكوه‌ام بى‌گمان نابجاست عذاب ار نماييم عدل است و داد ببخشى اگر هست لطف و وداد ز بس بودم از عافيت بهره‌ور ندانسته‌ام هست حال دگر تو پوشاندى اين جامه را بر تنم ندانم ز شكرت چسان دم زنم

(5) همه از تو خواهم من اى كردگار به نامى كه ما را نشد آشكار به آن نامهايى كه از روشنى نشايد كه بر آن نظر افكنى مرا نيست طاقت چو بر آفتاب تو از آتش خشم بر من متاب بلرزد چو از بانگ يك رعد دل ز آواى خشمت تو بر من مهل

(6) خداوندگارا ببخشا به من رها ساز از دام رنج و محن ببين ذلت من نگر خواريم سزد گر كه از خاك برداريم عذاب چو من چون نيفزايدت شكيبايى از كار من بايدت به تو كاشكى ذره‌اى مى‌فزود و ليكن تو را هيچ در خور نبود گنهگار را هر چه باشد گناه نكاهد ز عز تو اى پادشاه ز فرمانبران نيز فرمانبرى نزايد تو را شوكت و سرورى

(7) به من رحم كن اى خداى جهان تو اى مهربانتر ز هر مهربان به احسان ز كردار من درگذر در توبه بگشاى بار دگر كه تو، توبه‌ها را پذيرنده‌اى پذيرا شو از من كه بخشنده‌اى