دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه محمد رسولی

(1) بار خدايا! تو مرا كامل و بدون عيب و نقص آفريدى. و در كوچكيم تو مرا پرورش دادى و بزرگ كردى. و روزى بى رنج و كوشش براى من دادى.

(2) بار خدايا! من در كتابت كه فروفرستاده و بندگانت را با آن مژده دادى يافتم كه گفته‌اى: «اى بندگان من كه بر ضرر و زيان خود اسراف و زياده‌روى كرده‌اند! از رحمت و مهربانى خدا نوميد نشويد. به يقين خدا همه‌ى گناهان را مى‌آمرزد و مى‌بخشد». و از من گناهانى در گذشته سر زده كه تو آگاه شده و دانسته‌اى، و آنچه كه تو، به آن از من آگاهتر و داناترى، پس واى به رسوايى و زشتى آنچه كه دفتر يادداشت و نامه‌ى اعمال تو بر من شمرده و تنظيم كرده است.

(3) پس اگر نبود ايستگاههايى كه از آمرزش و عفوت- كه هر چيز را در بر مى‌گيرد- آرزو دارم و اميدوارم، البته از خود دست مى‌شستم و اگر كسى مى‌توانست از پروردگار و صاحبش بگريزد هر آينه من سزاوارتر به گريخت از تو بودم. و پوشيده‌اى در زمين و آسمان بر تو پوشيده و پنهان نمى‌ماند جز اين كه آن را پيش مى‌آورى و آشكار مى‌كنى. و خودت براى جزا و حسابرسى كافى هستى.

(4) بار خدايا! تو دنبال كننده‌ى منى اگر فرار كنم. و تو بازيابنده و دستگير كننده‌ى منى اگر بگريزم. پس اين منم كه در پيشگاه تو شكسته و پست و خوار، بينى به خاك ماليده‌ام، اگر مرا عذاب و آزار كنى پس من سزاوار آنم، و- اى پروردگار من!- آن، از تو عدل و داد است. و اگر از من درگذرى پس از زمان ديرين، عفوت شامل حالم گشته، و لباس عافيت و تندرستيت را بر من پوشانده‌اى.

(5) بار خدايا! از تو درخواست مى‌كنم و تو را قسم به احترام نامهاى پوشيده و پنهان گشته‌ات، و به روشنى و جمال نيكوييت كه پرده‌ها آن را پوشانده است، كه اين نفس بى‌تاب و جان نالان، و اين استخوان ناتوان و ضعيف را كه تاب گرمى آفتاب را ندارد رحم كنى؛ استخوانى كه طاقت گرماى آفتابت را ندارد، و چگونه تاب سوزاندن آتش تو را خواهد داشت؟! و نفسى كه توانايى و طاقت صداى غرش ابر و رعد تو را ندارد پس چگونه توانايى صداى خشم تو را خواهد داشت؟!

(6) پس- بار خدايا-؛ مرا رحم كن زيرا من فردى ناچيز و پست، و ارزش و منزلتم كم و اندك است. و عذاب و كيفر من چيزى نيست كه به قدر ذره‌اى در ملك و فرمانروايى تو بيفزايد. و اگر عذاب من چيزى بود كه در فرمانروايى و سيطره‌ى تو مى‌افزود، البته صبر و شكيبايى بر آن را از تو طلب مى‌كردم و درخواست مى‌نمودم؛ و دوست داشتم آن زيادى براى تو باشد. اما- بار خدايا!- حكمفرمانى و فرمان‌فرمايى تو بزرگتر، و فرمانروايى تو پاينده و جاودانه‌تر از اين است كه فرمانبرى فرمانبران در آن بيفزايد، و يا نافرمانى گنهكاران از آن بكاهد.

(7) پس بر من رحم كن اى مهربان‌ترين مهربانان. و از گناهان و لغزشهاى من درگذر، اى صاحب جلالت و داراى بزرگى و عظمت و احسان و نيكى! و بر من ببخشاى و توبه‌ام را بپذير كه تو، توبه‌پذير مهربان هستى.