دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه محمود صلواتی

(1) بار خدايا، مرا كامل آفريدى، در خردى پروردى و به كفايت روزيم دادى.

(2) بار خدايا، در كتابت كه فرو فرستادى، و بندگانت را بدان بشارت دادى، يافته‌ام را فرمودى: «اى بندگانم كه بر خويش اسراف كرده‌ايد، از رحمت خدا نوميد مشويد، كه خدا همه‌ى گناهان را خواهد بخشيد» و پيش از اين از من گناهانى سر زده است كه خود دانى، خطاهايى كه خود بهتر از من مى‌دانى، پس واى بر من از گناهانم كه در طومارت نگاشته شده.

(3) و اگر به عفوت كه همه چيز را در بر گرفته اميدم نبود، به دست خويش خود را هلاك مى‌كردم، و اگر كسى را ياراى آن بود كه از پروردگارش بگريزد، من به گريختن از تو سزاورترين بودم. تو آن خدايى كه در آسمان و زمين بر تو پوشيده نيست هيچ رازى، و آن را در روز رستاخيز، و آن روز تو را نه به پاداش دهنده حاجت است نه به حساب كننده نيازى.

(4) بار خدايا، اگر بگريزم مرا مى‌جويى، اگر نهان شوم مرا مى‌يابى، پس چه بهتر كه به درگاهت سر تسليم فرود آرم، اگر عذابم كنى شايسته‌ى آنم، و اين از سوى تو- اى پروردگار من- عين عدالت است- و اگر ببخشايى از دير بار در پوشش بخششت بوده‌ام، و جامه‌ى عافيتت را بر تن كشيده‌ام.

(5) بار خدايا، تو را سوگند مى‌دهم به نامهاى نهانت، و به جمال نيكويت- كه پوشيده گشته در پرده‌هاى عزتت- كه بر اين جان بى تاب و مشتى استخوان ناتوان رحمت آورى. بار خدايا، كسى كه گرمى آفتابت را تحمل نتواند، چگونه گرمى آتشت را تاب آرد! آنكه شنيدن بانگ تندرت را نتواند، چگونه بانگ خشمت را تحمل تواند؟

(6) بار خدايا، بر من رحم آور، كه من موجودى حقير و بى مقدارم، و منزلت اندكى دارم و عذاب كردنم مثقال ذره‌اى بر پادشاهيت نيفزايد، اگر مى دانستم عذابم بر پادشاهيت اثر دارد، از تو شكيبايى بر آن را در خواست مى‌كردم، و خود خواهان زيادت آن بودم، ولى هرگز، بار خدايا، پادشاهى‌ت بزرگ‌تر و حكومتت جاويدتر از آن است كه فرمانبردارى فرمانبرداران بر آن بيفزايد، يا نافرمانى نافرمانان از آن كاهد.

(7) پس بر من مهر آور اى مهربانترين مهر گستران، و از من در گذر اى صاحب بزرگى و احسان، و توبه‌ام بپذير، كه تو بسيار توبه پذيرى و مهربان.