دعای 50 ( دعا در مقام ترس از خدا ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) پروردگارا، مرا درست و كامل آفريدى و در كودكى، خود پروريدى و به كفايت روزى خورانيدى.

(2) بار خدايا، در كتابت كه فروفرستاده‌اى و بندگانت را به آن بشارت داده‌اى يافته‌ام كه فرموده‌اى: «اى بندگانم كه بر خود ستم گناه روا داشته‌ايد، از رحمت خدا نوميد مباشيد كه بى‌گمان خداوند همه گناهان را مى‌بخشايد». خدايا، بر همه گناهان كه كرده‌ام آگاهى و از خودم آگاه‌ترى. پس واى به رسواييم از آن همه گناهانم كه طومار اعمال آن را ثبت كرده است.

(3) اگر عفوت كه همه را فراگرفته است نبود و به آن اميد نمى‌بستم بى گمان به دست خود هلاك مى‌شدم خدايا، اگر كسى ياراى گريختن از آقايش داشت، من از هر كس ديگر سزاوارتر بودم كه از درگهت بگريزم. تو همانى كه رازى در زمين و آسمان از تو نهان نباشد مگر آن كه همه را گردآورى، و تويى كه از هر جزا دهنده و حسابگرى بى‌نيازى.

(4) بار خدايا، بى‌گمان تو مرا مى‌جويى اگر بگريزم و مى‌يابى اگر فرار كنم اينك منم كه خوار و ذليل به پيشگاهت به خاك افتاده‌ام، اگر عذابم كنى سزاوار آنم و اين عين عدل تو باشد، و اگر از من درگذرى، اين را از ديرباز شامل حالم كرده‌اى و لباس عافيت بر قامتم پوشانده‌اى.

(5) پس خدايا سوگند به نام‌هاى نهانى‌ات و جمال نيكويت كه پرده‌هايى آن را پوشانده است كه به اين جان بى‌تابم و استخوان‌هاى خرد و ناتوانم رحم آوردى. اين جان كه ياراى گرماى خورشيدت ندارد، چه سان طاقت سوزش آتشت دارد؟ اين كه تاب غرش رعد تو را ندارد، چگونه توان نهيب كيفر تو را آرد؟

(6) پس خدايا، به من رحم نماى كه من شخصى خوار و بى‌مقدارم. خدايا، عقوبتم ذره‌اى بر سلطنتت نيفزايد، كه اگر چنين بود، از تو مى‌خواستم عقابم نمايى و بر آن شكيبايى‌ام دهى، و خواهان فزونى‌اش مى‌بودم. ولى خداوندا، قدرتت برتر از آن است و پادشاهى‌ات پاينده‌تر از آن كه طاعت بندگان بر آن چيزى افزايد، يا گناه گناهكاران از آن اندكى كاهد.

(7) پس به من رحم آور، اى از همه مهربان‌تر، و از من درگذر، اى دارنده شكوه و جلال برتر، و توبه‌ام بپذير كه بى‌گمان تو بسا توبه پذيرى و بر بندگان بسى مهرورزى.