عمل صالح، یعنى به جا خرج کردنِ نعمت هاى الهى. نعمت دهان کجا باید خرج گردد؟ دهان فقط براى جویدن و بلعیدن لقمه نیست، بلکه باید در سخن گفتن، دل انسانى را به دست آوردن، حکمى را به نفع مردم صادر کردن، دل شکسته اى را ترمیم بخشیدن و موارد دیگر استفاده شود.انسان باید از نعمت هاى الهى، مانند دهان، زبان، گوش، چشم و دست به خوبى استفاده کند و در کنار آن ها پشتوانه تقوا داشته باشد :«مَنْ عَمِلَ صَالِحاً مِّن ذَکَرٍ اَوْ اُنثَى وَ هُوَ مُوْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیَوهً طَیِّبَهً»10.از مرد و زن ، هر کس کار شایسته انجام دهد، در حالى که مومن است ، مسلماً او را به زندگىِ پاکیزه اى زنده مى داریم .به این ترتیب، مردم حیات پاک پیدا مى کنند، حیاتى سالم، در کنار همدیگر و بدون هیچ رنج و اندوهى.«قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْهَا جَمِیعاً فَاِمَّا یَاْتِیَنَّکُم مِّنِّى هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَاىَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لاَ هُمْ یَحْزَنُونَ »11.گفتیم : همگى از آن [ مرتبه و مقام ] فرود آیید؛ چنان چه از سوى من هدایتى براى شما آمد، پس کسانى که از هدایتم پیروى کنند نه ترسى بر آنان است و نه اندوهگین شوند .خداوند مى فرماید : اگر شما در مدار هدایت قرار بگیرید، همه غصه ها را از زندگىِ شما برمى دارم. آرى، اگر همگى در مدار هدایت باشیم، دیگر از همدیگر نمى هراسیم و هیچ رنجى متوجه ما نمى شود. انسان اگر امین باشد، اهل صفا و صمیمیت باشد، عادل و درست کار باشد، دیگر کسى از او نمى ترسد و از او کناره نمى گیرد.پس شناخت نعمت، مصرف شایسته آن و سرانجام، شکر و سپاس آن نعمت، از عالى ترین برنامه هاى زندگى انسان است.
