بوى خدا از جانب «اويس قرنى»
رسول خدا صلى الله عليه و آله هميشه رويش را كه به يمن مى كرد، «اويس قرنى» را كه نديده بود، مى گفت:
« تفوح روائح الجنة من قبل قرن »
بوى بهشت از يمن مى آيد.
مى گفتند: يا رسول الله! يمن كه مكه نيست، كعبه ندارد، شما چه بويى از منطقه يمن استشمام مى كنيد؟ به اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: على جان! بوى يك شترچران است، من تا زنده هستم او را نمى بينم، اما تو او را مى بينى، سلام من را به او برسان و به او بگو: در قيامت به اندازه قبيله ربيعه و مضر به شفاعت تو خدا افراد را وارد بهشت مى كند، و به او بگو: اگر در حق امت من تا قيامت دعا كنى، خدا دعايت را در حق كل آنها قبول مى كند.
در جنگ صفين هم، كنار ركاب اميرالمؤمنين عليه السلام شهيد شد. بوى خدا مى داد.
1 ـ شبيه اين روايت آمده: بحار الأنوار: 71/46، باب 2؛ «أَنَّ مِنْ أَكْبَرِ الْكَبَائِرِ أَنْ يَسُبَّ الرَّجُلُ وَالِدَيْهِ قِيلَ وَ كَيْفَ يَسُبُّ وَالِدَيْهِ قَالَ يَسُبُّ الرَّجُلَ فَيَسُبُّ أَبَاهُ وَ أُمَّهُ.»
و هم چنين آمده: مجموعة ورام: 1/111؛ «قال صلى الله عليه و آله ملعون من سب والديه.»
گل باشيد. در ايران هم رسم است، اول بهار يك گلى كه به كسى مى دهند، مى گويد: گل باشى. اين ريشه اش به همين كلام پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله برمى گردد.
اخلاق، رفتار، راه رفتن، منبر، محراب، مرجعيت، كاسبى، برخوردها، خنده ها و گريه هايتان بوى عطر بدهد.(1)
امام زين العابدين عليه السلام در صحيفه سجاديه، درباره ملائكه مى فرمايد:(2)
يك ملكى خدا به نام «فتّان» دارد، كه مرده ها را در قبر مى گذارند، قبل از آمدن سؤال كنندگان، اين مى آيد و مرده ها را بو مى كشد. فتان؛ آزمايشگر. اگر باطن ميتى بوى خدا و پيغمبر و امام حسين عليه السلام و بوى اخلاق الهى و كرامت بدهد، به آن دو ملك مى گويد: چه مى خواهيد از او بپرسيد؟ اصلاً كل ظاهر و باطن اين خدايى است، رهايش كنيد و برويد.(3)
1 ـ الفضائل: 107؛ بحار الأنوار: 42/155، باب 124، حديث 22؛ «عَنْ رَسُولِ االلَّهِ صلى الله عليه و آله انَّهُ كَانَ يَقُولُ تَفُوحُ رَوَائِحُ الْجَنَّةِ مِنْ قِبَلِ قَرَنٍ وَا شَوْقَاهْ إِلَيْكَ يَا أُوَيْسُ الْقَرَنِيُّ أَلاَ وَ مَنْ لَقِيَهُ فَلْيُقْرِئْهُ مِنِّي السَّلاَمَ فَقِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ مَنْ أُوَيْسٌ الْقَرَنِيُّ فَقَالَ صلى الله عليه و آله إِنْ غَابَ عَنْكُمْ لَمْ تَفْتَقِدُوهُ وَ إِنْ ظَهَرَ لَكُمْ لَمْ تَكْتَرِثُوا بِهِ يَدْخُلُ الْجَنَّةَ فِي شَفَاعَتِهِ مِثْلُ رَبِيعَةَ وَ مُضَرَ يُوءْمِنُ بِي وَ لاَ يَرَانِي وَ يُقْتَلُ بَيْنَ يَدَيْ خَلِيفَتِي أَمِيرِ الْمُوءْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عليه السلام فِي صِفِّينَ.»
2 ـ تقسيمات ملائكه به تفصيل در تفسير و شرح صحيفه سجاديه استاد انصاريان در ذيل دعاى امام سجاد عليه السلام آمده است.
3 ـ بحار الأنوار: 56/216، باب 23، حديث 85؛ «عَنْ جَدِّهِ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ عليه السلام . . . وَ كَانَ مِنْ دُعَائِهِ عليه السلام فِي الصَّلاَةِ عَلَى حَمَلَةِ الْعَرْشِ وَ كُلِّ مَلَكٍ مُقَرَّبٍ اللَّهُمَّ وَ حَمَلَةُ عَرْشِكَ الَّذِينَ لاَ يَفْتُرُونَ مِنْ تَسْبِيحِكَ وَ لاَ يَسْأَمُونَ مِنْ تَقْدِيسِكَ وَ لاَ يَسْتَحْسِرُونَ عَنْ عِبَادَتِكَ وَ لاَ يُوءْثِرُونَ التَّقْصِيرَ عَلَى الْجِدِّ فِي أَمْرِكَ وَ لاَ يَغْفُلُونَ عَنِ الْوَلَهِ إِلَيْكَ وَ إِسْرَافِيلُ صَاحِبُ الصُّورِ الشَّاخِصُ الَّذِي يَنْتَظِرُ مِنْكَ الاْءِذْنَ وَ حُلُولَ الاْءَمْرِ فَيُنَبِّهُ بِالنَّفْخَةِ صَرْعَى رَهَائِنَ الْقُبُورِ وَ مِيكَائِيلُ ذُو الْجَاهِ عِنْدَكَ وَ الْمَكَانِ الرَّفِيعِ مِنْ طَاعَتِكَ وَ جَبْرَئِيلُ الاْءَمِينُ عَلَى وَحْيِكَ الْمُطَاعُ فِي أَهْلِ سَمَاوَاتِكَ الْمَكِينُ لَدَيْكَ الْمُقَرَّبُ عِنْدَكَ وَ الرُّوحُ الَّذِي هُوَ عَلَى مَلاَئِكَةِ الْحُجُبِ وَ الرُّوحُ الَّذِي هُوَ مِنْ أَمْرِكَ اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَيْهِمْ وَ عَلَى الْمَلاَئِكَةِ الَّذِينَ مِنْ دُونِهِمْ مِنْ سُكَّانِ سَمَاوَاتِكَ وَ أَهْلِ الاْءَمَانَةِ عَلَى رِسَالاَتِكَ وَ الَّذِينَ لاَ يَدْخُلُهُمْ سَأْمَةٌ مِنْ دُءُوبٍ وَ لاَ إِعْيَاءٌ مِنْ لُغُوبٍ وَ لاَ فُتُورٌ... .»
2 ـ زن، محبوب پيامبر صلى الله عليه و آله
دومين چيزى كه از دنياى شما دوست دارم، زن است. اصلاً دوست ندارم، بدم مى آيد كه بدون همسر زندگى كنم. بدترين مرده هاى امتم را كه در خاك مى خوابانند، روى قبرشان را مى پوشانند، عزب ها هستند.(1)
يعنى من اعتمادى به هيچ كدام از شما ندارم، بى زن، اهل گناه و فساد مى شويد. بى زن، توبه شما سر جايش نمى ماند. بدون همسر، گريه هايتان به جايى بند نمى شود.
شرير هستند آنهايى كه مى توانند ازدواج كنند و نمى كنند. آنهايى هم كه نمى توانند، اگر خودشان را نگه ندارند، شرير هستند. اگر خودشان را نگهدارند، قرآن اسمشان را موجود عفيف گذاشته است؛(2)
1 ـ مستدرك الوسائل: 14/154، باب 2، حديث 16355؛ «عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله قَالَ شِرَارُ أُمَّتِي عُزَّابُهَا.»
هم چنين آمده: مستدرك الوسائل: 14/157، حديث 16364؛ «عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله أَنَّهُ قَالَ لَوْ خَرَجَ الْعُزَّابُ مِنْ مَوْتَاكُمْ إِلَى الدُّنْيَا لَتَزَوَّجُوا.»
«عَنْهُ صلى الله عليه و آله أَنَّهُ قَالَ أَرَاذِلُ مَوْتَاكُمْ الْعُزَّابُ.»
2 ـ مستدرك الوسائل: 14/156، باب 2 ذيل، حديث 16362؛ «عَنِ النَّبِيِّ صلى الله عليه و آله أَنَّهُ قَالَ خَيْرُ أُمَّتِي أَوَّلُهَا الْمُتَزَوِّجُونَ وَ آخِرُهَا الْعُزَّابُ.»
هم چنين آمده: مستدرك الوسائل : 14/158، باب 3، حديث 16367؛ «قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَا تَلَذَّذَ النَّاسُ فِي الدُّنْيَا وَ الآْخِرَةِ وَ لاَ بِلَذَّةٍ أَكْثَرَ لَهُمْ مِنْ لَذَّةِ النِّسَاءِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ زُيِّنَ لِلنّاسِ حُبُّ الشَّهَواتِ مِنَ النِّساءِ وَ الْبَنِينَ وَ الْقَناطِيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ إِلَى آخِرِ الآْيَةِ ثُمَّ قَالَ إِنَّ أَهْلَ الْجَنَّةِ مَا يَتَلَذَّذُونَ بِشَيْءٍ فِي الْجَنَّةِ بِأَشْهَى عِنْدَهُمْ مِنَ النِّكَاحِ لاَ طَعَامٍ وَ لاَ شَرَابٍ.»
و نيز آمده: مستدرك الوسائل : 14 ص: 156، باب 2 ذيل، حديث 16361؛ «قَالَ صلى الله عليه و آله خِيَارُ أُمَّتِي الْمُتَأَهِّلُونَ وَ شِرَارُ أُمَّتِي الْعُزَّاب.»
« وَ لْيَسْتَعْفِفِ الَّذِينَ لاَ يَجِدُونَ نِكَاحًا حَتَّى يُغْنِيَهُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِه »(1)
3 ـ نماز، نور چشم پيامبر صلى الله عليه و آله
سومين چيزى كه از كل دنياى شما عاشقش هستم، نماز است. نور چشمم در نماز است. عاشق نماز، زن و بوى خوش هستم.
پس چه كسى اين جنس را زينت داد كه ما ميل به آن پيدا كنيم؟ خدا.
چه كسى بچه هاى ما را جلوى چشم ما آرايش داد؟ خدا.
خداوند دو تا يوسف درست كرد، يكى را به يعقوب عليه السلام داد و يكى هم به من.
اگر اين آرايش را خدا نداده بود كه اين مادر دو سال بچه اش را شير نمى داد، پس خدا آرايش داد.
آرايش نعمت ها حتى نزد انبيا و اوليا
پول را چه كسى آرايش داد؟ به پيغمبر صلى الله عليه و آله بگو: آقا! شما از پول خوشتان مى آيد يا نه؟
ديگر پيغمبر صلى الله عليه و آله كه آرايش خدا را رد نمى كند، به اميرالمؤمنين عليه السلام بگو: پول را دوست داريد يا نه؟ به حضرت سيدالشهداء عليه السلام بگو: شما پول را دوست داريد؟
اگر دوست نداشت كه در مدينه چند باغ درست نمى كرد، بعد سرپرستى باغها
1 ـ نور (24) : 33؛ «و كسانى كه [ وسيله ] ازدواجى نمى يابند بايد پاكدامنى پيشه كنند تا خدا آنان را از فضل خود توانگرشان سازد .»
را به قمربنى هاشم نمى داد، دفترداريها و حسابهاى خريد و فروش را به قمربنى هاشم واگذار نمى كرد.
روز عاشورا در خيمه زين العابدين عليه السلام را بغل نمى گرفت، بگويد: عزيز دلم! به محض اين كه به مدينه رسيدى، هيچ كارى نكن، الا اين كه پدرت سه هزار دينار بدهكار است، آن قرض مرا ادا كن. به هر پيغمبرى بگويى پول را دوست دارى يا نه؟ مى گويد: بله.
آرايش نعمت مركب
« وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ »
چه كسى مَركب را نزد ما زينت داد؟ خدا.
صد دفعه صبح و شب بچه ات به تو مى گويد: بابا! يك سه چرخه برايم بخر، مقدارى بزرگتر كه مى شود، مى گويد: بابا! يك دوچرخه، بعد هم: بابا! يك موتور براى ما نمى خرى؟ حالا مى خواهى او را زن بدهى، مى گويد: بابا! ما با آن دختر، مى خواهيم زيارت و گردش برويم، با موتور كه نمى شود برويم، بابا جان! يك ماشين برايم بخر.
الان روستايى ها هم همين طور، آنها كه اهل ماشين نيستند:
« وَالْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَالاْءَنْعَـمِ وَالْحَرْثِ »
پسر روزها به صحرا براى گندم كارى مى رود، ده دوازده ساله است، مى آيد و به پدرش مى گويد: من نمى توانم ديگر پياده بروم، من مركب مى خواهم. چه كسى الاغ، اسب و شتر را آرايش داده است؟ خدا.
حيوانات را چه كسى آرايش داد؟
« وَ الْخَيْلَ وَ الْبِغَالَ وَالْحَمِيرَ لِتَرْكَبُوهَا وَ زِينَةً »
قاطر، الاغ، شتر را من آرايش دادم.
در آينده هم دوچرخه، موتور، قطار، ماشين هاى مختلف و هواپيما هم مى سازم، و به دست بندگانم مى دهم.
به آنهايى كه در زمان آن آيه بودند، مى گويد:
« وَ يَخْلُقُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ »(1)
شما نمى دانيد چيست؟ من بعدا وارد زندگى بشر مى كنم.
چه كسى هواپيما و ماشين را دوست ندارد؟ همه دوست دارند، انسان، خوبى ها را نمى تواند بگويد دوست ندارم.
حكايتى در علاقه به خوبى ها
استاد داشت سخنرانى مى كرد، كسى هم بيرون داد زد: من خرم را گم كرده ام، هر كس پيدا كرده بياورد، جايزه خوبى به او مى دهم.
استاد به شاگردانش گفت: از قيافه و صداى خيلى قشنگ چه كسى بدش مى آيد؟ يكى از شاگردانش بلند شد و گفت: من.
استاد گفت: به او بگوييد: خرت اينجا است، بيا بردار و ببر.
آدم كه نبايد از خوبى ها بدش بيايد. تمام انبيا عليهم السلام خوبى هاى خدا را دوست داشتند، خدا هم هر چه ساخته، خوب ساخته است.
در قرآن مى گويد: شما تا روز قيامت در كره زمين جاهايى را داريد كه مركب هايى مثل قطار، هواپيما، هلى كوپتر يا ماشين نمى رود، مگر مركب هايى كه من ساخته ام تا
1 ـ نحل (16) : 8؛ «و اسب ها و استرها و الاغ ها را آفريد تا بر آنها سوار شويد و [ براى شما ] تجمل و زينت باشد و چيزهايى] در آينده جز اين وسايل نقليه حيوانى [به وجود مى آورد كه شما نمى دانيد .»
صبح قيامت به اين حيوانات اهلى محتاج هستيد و آنها را مى خواهيد.
حالا هواپيما نشين هم هستى، باش. هواپيما و قطار اگر نباشد، لنگ نيستى، اما اگر حيوانات اهلى نباشند، لنگ هستيد.
بهره بردارى از متاع قليل دنيا
« ذَ لِكَ مَتَـعُ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا »
اين زنان و فرزندان و پول و مركب و زمين هاى كشاورزى شما، متاع قليل است. متاع از «متع» گرفته شده است، يعنى موادى كه قابل بهره گرفتن هستند.
شب كه به خانه مى روى و در مى زنى، دختر كوچكت مى گويد: كيست؟ مى گويى: بابا جان! من هستم، فرياد مى زند: پدرم آمد، خستگى تو رفع مى شود. اين گونه براى تو بهره دارد.
بچه، حيوانات، همسر و پول بهره دارند، اما:
« ذَ لِكَ مَتَـعُ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَاللَّهُ عِندَهُ حُسْنُ الْمَـءَابِ »
اى بندگان من، حيات فقط به زن و بچه و پول و مركب و زمين كشاورزى تمام نمى شود، اين ها مقدمه است. حيات مقدماتى است كه با استفاده صحيح، حيات بعدى را كه عاقبت به خيرى نزد پروردگار است، بسازيد. اين حيات مقدمه آن حيات است.
فقط هم انسانهايى كه در مسير خودسازى، يا خودساخته هستند، اين حيات را مى توانند ابزار براى حيات بعد كنند.
خدا به همه اين ها بها داده است. حالا ارزش هاى الهى را عنايت كنيد، ببينيد خدا چه بهايى داده است.
اهميت و ارزش ازدواج
اولين جمله آيه در مورد زن بود:
« زُيِّنَ لِلنَّاسِ حُبُّ الشَّهَوَ تِ مِنَ النِّسَآءِ »
رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد:
« ما بنى فى الاسلام بناءً أحبُ الى الله عزَّ و جلَّ أعزّ من التزويج »(1)
پيش خدا ساختمانى در اسلام محبوب تر و عزيزتر از ازدواج نيست. كسى كه زن مى گيرد، عبادت مى كند، يعنى دستور خدا و مورد عشق خدا را عمل مى كند.
آن هم زن گرفتن هاى شما، نه زن گرفتن هاى خيابانى. آنها كه زن نمى گيرند، آنها حيوان بازى مى كنند.
مى گويد: بنايى در چهارچوب اسلام محبوب تر و عزيزتر از ازدواج نيست. خدا عاشق ازدواج كردن شما است.
رسول خدا صلى الله عليه و آله مى فرمايد: « من نكح لله » جوانى كه محض خاطر خدا زن بگيرد « و أنكح لله » پدرى كه محض خاطر خدا پسرش را زن بدهد، يا دخترش را شوهر بدهد. پولدارى كه محض خاطر خدا دختر همسايه اش را كه پول ندارد، شوهر بدهد، يا پسر همسايه اش را زن بدهد.
« من نكح لله و أنكح لله استحق ولاية الله »(2)
1 ـ مستدرك الوسائل: 14/152، باب 1، حديث 16345؛ «عَنْهُ صلى الله عليه و آله أَنَّهُ قَالَ مَا بُنِيَ فِي الاْءِسْلاَمِ بِنَاءٌ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ وَ أَعَزُّ مِنَ التَّزْوِيجِ.»
2 ـ المحجة البيضاء: 3/54؛ إحياء علوم الدين: 4/98؛ «قال صلى الله عليه و آله : من نكح للَّه و أنكح للَّه استحقّ ولاية الله.»
اين آدم مستحق مى شود كه خدا ولىّ او بشود.
جوانى كه زن بگيرد، دخترى كه شوهر كند، پدرى كه دختر و پسرش را ازدواج دهد، برادرانى كه دستشان مى رسد كه وسائل ازدواج پسر و دختر را فراهم كنند « استحق ولاية الله » مستحق ولايت خدا مى شوند.
« اللَّهُ وَلِىُّ الَّذِينَ ءَامَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّـلُمَـتِ إِلَى النُّورِ »(1)
ادامه دارد . . .
منبع : پایگاه عرفان
