در روايت دارد: پيغمبر صلى الله عليه و آله روى منبر نشسته بودند، و مشغول سخنرانى بودند. « فجاء الحسنُ و الحسين عليهماالسلام » روى مردم به طرف پيغمبر صلى الله عليه و آله بود، و ايشان درب مسجد را مى ديد، ديد حسن و حسين آمدند، دو سه ساله بودند، اين ها با هم يك سال فرق داشتند « و عليهما قميصان أحمران » هر دو پيراهن قرمز پوشيده بودند « يعثُران » دو قدم كه مى آمدند، مى افتادند و دوباره بلند مى شدند. دست همديگر را گرفته بودند، مى آمدند.
« فَنَزَل رسول الله صلى الله عليه و آله من المنبر » در وسط سخنرانى پيغمبر صلى الله عليه و آله از منبر پايين آمد، جمعيت را شكافت و نزديك درب رفت « فحملهما و وضعهما بين يديه » هر دو را بغل گرفت، حسن را روى زانوى راست نشاند و حسين را روى زانوى چپ « ثم قال » اين آيه سوره تغابن را خواند:
« وَاعْلَمُوآاْ أَنَّمَآ أَمْوَ لُكُمْ وَأَوْلَـدُكُمْ فِتْنَةٌ وَأَنَّ اللَّهَ عِندَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ »
من مال و بچه هاى شما را براى اين كه ابزار ساختن آخرت شما بشوند، به شما دادم.
هر كس دستورهاى منِ خدا را راجع به بچه هايش عمل كند، پيش من أجر عظيم دارد. اولاد دارى اجر عظيم است.
منبع : پایگاه عرفان
