انسان بايد خودش را مقيّد به عمل صالح كند، از آثار عمل صالح، علاج شتاب زدگى و عجله است، انسان آرام، با ادب و با وقار مى شود و بيمارى عجولى او هنگامى كه با مقيّد شدن به أعمال صالحه علاج شد، ديگر عمرش را صرف ثروت بيش از نياز نمى كند، قناعت مى كند و صرف لذت و شهوات حرام نمى كند.
وقار و ادب پيدا مى كند. از راه حلال به سراغ ثروت و شهوت مى رود، با روى آوردن و آراسته شدن به عمل صالح، اين بيمارى خطرناك كه باعث از دست دادن بهشت مى شود، و باعث تلف كردن عمر به خاطر پول و لذّت مى شود، از بين مى رود؛ يعنى انسان عمر خود را تلف و ضايع نمى كند.
«كانَ الْإِنْسانُ عَجُولًا»
نمى فرمايد، «خُلِقَ الْإِنْسانُ»، معلوم مى شود عجله يك امر عارضى و بيمارى است. و اين بيمارى با عمل صالح قابل معالجه است، انسان را از بيمارى شتابزدگى و عجولى شفا مى دهد.
«وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ» «إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ يَهْدِي لِلَّتِي هِيَ أَقْوَمُ وَ يُبَشِّرُ الْمُؤْمِنِينَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ الصَّالِحاتِ أَنَّ لَهُمْ أَجْراً كَبِيراً»
منبع : پایگاه حوزه
