مهمانى دنيا

مثل كسى كه در دنيا آيد، مثل كسى است كه مهمان شود نزديك ميزبانى كه عادت وى آن بود كه هميشه سراى آراسته دارد براى مهمانان و ايشان را مى خواند، گروهى پس از گروهى و طبق زرين پيش وى نهد، بر وى نقل و مجمره سيمين با عود و بخور تا وى معطر شود و خوش بوى گردد و نقل بخورد و طبق مجمره بگذارد تا قوم ديگر در رسند، پس هر كس رسم وى داند و عاقل باشد، عود و بخور برافكند و خوش بوى شود و نقل بخورد و طبق و مجمره به دل خوش بگذارد و شكر بگويد و برود و كسى كه ابله باشد پندارد كه، اين بوى دادند تا با خويشتن ببرد، چون به وقت رفتن بازستانند، رنجور و دلتنگ شود و فرياد درگيرد، دنيا نيز هم چون مهمان سراى است، سبيل بر راه گذران تا زاد برگيرند و در آنچه در سراى است، طمع نكنند.