خاندان الهى
مجموعه مبحث ما در ارتباط با شخصيت الهى و ملكوتى پنج تن آل عبا عليهم السلامو جمله كوتاه قرآنى درباره مأمومين اين امامان همام است. سعى شده است كه همه مطالب از كتاب خدا، گرفته شود. همه شما بزرگواران آيه شريفه نور را هم شنيديد و هم خوانديد و هم در كتيبه ها و كاشى مساجد ملاحظه كرده ايد، كه ابتداى آيه با اين جمله شروع مى شود:
« اللَّهُ نُورُ السَّمَـوَ تِ وَالْأَرْضِ »
خدا روشنايى مجموعه سماوات و زمين است.
در پايان آيه، كلمه نور را ـ از نظر ادبى ـ به خودش اضافه مى كند:
« يَهْدِى اللَّهُ لِنُورِهِ مَن يَشَآءُ »
البته اين « من يشاء » هر كس را بخواهم، به سوى نورم هدايت مى كنم، « لنوره » يعنى نور خدا. اين نورى كه اضافه به منِ خدا است، اضافه تشريفى است. خدا
هر كس را بخواهد به سوى نورش هدايت مى كند. اين هر كس را بخواهد، به معنى دلم مى خواهد، يا دلم نمى خواهد نيست، بلكه به اين معنا است كه هر كسى لياقت و شايستگى نشان بدهد، اهل طلب و خواستن باشد، من او را به نورم هدايت مى كنم.
اگر از پروردگار عالم بپرسيم: اين نور تو، اين نورى كه به وجود مقدس تو اضافه شده است، چه نورى است؟ پاسخ مى دهد: اين نور، نور ايمان، معرفت، اخلاق حسنه، كرامت، عزّت، عمل صالح و روشنايى باطن است.
مى گوييم: اين نور كجاست كه بندگانت را به اين نور هدايت مى كنى؟ اين نور در اين عالم بايد در جايى باشد كه در دسترس باشد، انسان بتواند آن را در اختيار و در آغوش بگيرد.
خدا در جواب مى فرمايد: آيه بعدى را نگاه كنيد. من آدرس اين نور را داده ام كه در كجا است.
منبع : پایگاه عرفان
