روزی، اميرالمؤمنين، عليه‌السلام، جوان گناهكاری را ديد كه «أستغفر الله» مى گويد. ایشان ناراحت شد و فرمود: مادرت به عزايت بنشيند! فكر كرده اى توبه اين است؟[47]
توبه حقیقی این است که انسان لباس زندگی سابقش را دور بریزد و لباس تازه به تن کند و در این مسیر باید مرارت‌های زیادی را به تن بخرد. اين نشان مى دهد كه كورباطنى درمان پذير است. لذا اگر كورباطن بگويد توبه من فايده ندارد، قرآن آن را كفر می‌داند. خداوند راضى نيست حتی يك نفر هم در لجنزار انديشه باطل خود دست و پا بزند:
«ولا يرضى لعباده الكفر».
و خداوند كفر را براى بندگانش نمى پسندد.
وقتی خداوند راضی نیست کسی در کفر خود باقی بماند، معنی‌اش این است که نجات از کفر و کورباطنی ممكن است. زیرا اگر چنین کاری ممكن نبود، خداوند مى فرمود: كسانى كه گناهكارند باید به جهنم بروند، در حالی که می‌فرماید همه گناهکاران می‌توانند توبه کنند و خود را اهل نجات قرار دهند. اين مطلب از دقايق و اشارات ظریف قرآن كريم است.
منبع : پایگاه عرفان
