ترجمه مفاتيح الجنان، ص: 1025
به نام خدا، به خدا ايمان آوردم، و بر خدا توكل كردم، آنچه خدا خواست، جنبش و نيرويی نيست مگر به خدا
فصل چهارم: در ذكر بعضی از دعاهای وارده برای پيش از نماز و پس از نمار
و آن پنج دعا است اوّل: از حضرت صادق عليه السّلام نقل شده: حضرت امير مؤمنان عليه السّلام فرمود: هركه اين دعا را به هنگام قيام برای نماز، پيش از شروع نماز بگويد با محمّد و آل محمّد خواهد بود:
خدايا به محمّد و خاندان محمّد به تو رو می كنم، و آنان را پيش روی نمازم پيش می اندازم، و به آنان به تو تقرّب می جويم، مرا در دنيا و آخرت با آنان آبرومند قرار ده، و از مقرّبان محسوب فرما، بر من به شناختن آنان منّت نهادی، پايان ده برايم به اطاعت و معرفت و ولايتشان، كه خوشبختی آن است، و به آنها برايم پايان ده، به درستی كه تو بر هرچيز توانايی. آنگاه نماز را به جای می آوری، و چون فارغ شدی می گويی: خدايا مرا عافيت و بلا با محمّد و خاندان محمّد قرار بده، و در هر اقامتگاه و بازگشتگاهی با محمّد و خاندان محمّد همراه كن، خدايا زندگی ام را زندگی آنان، و مرگم را مرگ آنان قرار ده، و مرا همه جا با ايشان همراه فرما، و بين من و آنان جدايی مينداز، به درستی كه تو بر هر كار توانايی. دوّم: از صفوان جمّال [شتربان ] روايت شده: امام صادق عليه السّلام را ديدم پيش از تكبير رو به قبله كرد و گفت: خدای از نسيم جان بخشت مأيوسم مكن، و از رحمتت نااميدم مفرما، و از مكرت ايمنم منما، زيرا از مكر خدا خويش را ايمن نمی شمارند مگر مردم زيانكار سوم: از امام صادق عليه السّلام روايت شده: حضرت امير مؤمنان عليه السّلام پس از فارغ شدن از نماز ظهر می گفت:
