اما در فناى در افعال، حال انسان به جایى مى رسد که تمام حرکات عالم را فقط یک حرکت مى بیند و آن «حرکت اللّه » است. در دیدن این حرکت اللّه است که آن حقیقت «لاَ موثِّرَ فِى الوُجودِ الاَّ اللّه ُ، لاحَوْلَ و لا قُوَّهَ الاّ بِاللّه ِ»8 آشکار مى شود. این جاست که قوى ترین شاهان و سلاطین عالم از هر پشه اى ضعیف تر هستند. به همین دلیل، بیست سال پیش از گوشه قم باکمال قدرت «کِندى» را مى کوبد، چراکه براى او مثل یک پشه مى ماند، در بحبوحه قدرت شاه، شاه را مردک خطاب مى کند، در بحبوحه قدرت شاه مى گوید : گوشَت را مى گیرم از این مملکت بیرون مى کنم. این مقام فناست.
