از جمله خصوصیاتى که در یاران حضرت سید الشهداء (علیه السلام) بود و این خصوصیت در حدّ اعلى جلوه داشت ، روح استقامت و پایدارى و ثبات قدم بود .قواعد و قوانین نظامى و رزمى مى گوید : در هیچ شرایطى فرمانده نظامى نباید با قول و عمل خود ، و اخبار واقعى و غیر واقعى ، دل سربازان خود را خالى کند و قلب آنان را آلوده به ترس از دشمن کند .فرمانده اگر عدد لشگر خود را کمتر از دشمن دید ، و تدارکات خود را ضعیف تر از دشمن مشاهده کرد ، و احتمال داد به وقت جنگ و درگیرى با شکست مواجه خواهد شد ، نباید این واقعیات را در اختیار نیروى تحت فرماندهى اش قرار دهد .او باید براى سربازان آن چنان سخن بگوید که روحیه آنان تقویت شود ، و آنگونه وانمود کند که فتح و پیروزى از آن ماست ، و شکست و افتضاح براى دشمن است .ولى حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) در شب عاشورا این قاعده نظامى را بکار نگرفت و با توجّه به کمى عدد یاران خود و کثرت دشمن و تدارکات و امکانات اندک خود و امکانات فراوان دشمن به یاران خود فرمود :وانّى لاظن انّ آخرَ یوم لنا من هولاءنه این که ترس بر قلوب یاران باوفایش حاکم نشد ، بلکه همه آنان از خبر کشته شدن خویش شاد شدند و به یک دیگر تبریک گفتند و پشت خیمه ها نشاط و سرور خود را از این خبر به یک دیگر نشان دادند ، و همه آنان با شور و هیجان ، استقامت و ثابت قدمى خود را نسبت به حضرت ، اعلام ، و روز عاشورا همین معنا را عملا به اثبات رساندند .آرى ، آنان حاضر نشدند یک لحظه بعد از امام زنده بمانند ، آنان شب عاشورا با صداى رسا اعلام کردند :نَفْدیکَ بِاَنْفُسِنا وَاَمْوالِنا وَاَهْلِنا وَنُقاتِلُ مَعَکَ حَتّى نَرِدَ مَورِدَکَ ، فَقَبَحَ اللّهُ اَلْعِیشَ بَعْدَکٌما با جان و مال و زن و بچه خود را فداى تو مى کنیم ، در کنار تو و همراه تو تا رسیدن به مقام تو با دشمن مى جنگیم ، خداوند زندگى بدون تو را زشت گرداند ، و حیات بدون تو را هرگز براى ما نخواهد .آن بزرگواران در چه شرایطى این گونه اعلام وفادارى و استقامت و پایدارى کردند ؟ !این شرایط در هیچ زمانى براى یک بار دیگر براى قومى اتفاق نخواهد افتاد ، آنچه اتفاق بیفتد مادون شرایط آن روز است ، اگر مردم مسلمان در شرایطى مادون شرایط یاران حضرت حسین (علیه السلام)براى حفظ دین و کرامت انسانى و سرکوب کردن دشمن استقامت نورزند و پایدارى نشان ندهند در دادگاه قیامت بدون شک محکومند .آنان بر این عقیده و باور بودند ، که زندگى به اندازه یک چشم بهم زدن بعد از حضرت سید الشهداء (علیه السلام)حرام است .بنابراین اگر ماموم ، امام خود را تنها بگذارد ، و از او جدا شود ، آلوده به حیات حرام شده ، و در فضاى این حیات بدون شک عبادات باطل و کار خیر ، بى ثمر است .این حقیقتى است که اصحاب روشن ضمیر حضرت حسین (علیه السلام) با تمام وجود به آن معتقد بودند . ما باید این واقعیت را از آن بزرگواران درس بگیریم ، به این معنا که یک چشم بهم زدن زندگى را بدون امامت امام معصوم نگذرانیم ، که حیات بدون امامت امام معصوم حرام ، و عبادت در فضاى آن حیات ، باطل ، و هر خیرى در عرصه گاه آن زندگى ، بى نتیجه و بدون اجر الهى است .امام صادق (علیه السلام) به نقل شیخ صدوق به معلّى بن خنیس فرمود :لَوْ اَنَّ عَبْداً عَبَدَ اللّهَ مِاَهَ عام بَیْنَ الرُّکْنِ وَالْمَقامِ یَصُومُ النَّهارَ وَیَقُومُ اللَّیْلَ حَتّى یَسْقُطَ حاجِباهَ عَلى عَیْنَیْهِ وَتَلْتَقى تَراقیهِ هِرَماً جاهِلا لِحَقِّنا لَمْ یَکُنْ لَهُ ثَوابٌاگر بنده اى یکصد سال میان رکن و مقام خدا را عبادت کند به روزه گرفتنِ روزها و راز و نیازِ شب ها ، در حدّى که از شدت پیرى ابروانش روى دیدگان قرار گیرد ، و استخوان هاى گردنش در سینه اش فرو رود امّا در شناخت حقّ ما جاهل باشد و امامت ما را نشناسد هرگز براى او ثوابى نخواهد بود .دنیا دریایى است عمیق و پر طوفان ، راه عبور از این دریا راهى است بسیار خطرناک ، سالک این راه اگر بدون دست گذاشتن در دست امام تعیین شده از جانب خدا و پیامبر این راه را طى کند غرق شدنش در میان امواج طوفان حتمى و قطعى است .یاران حضرت حسین (علیه السلام) که به مقام والاى آنان ، پیامبر اکرم (صلى الله علیه وآله)مى بالد ، در پرتو امامت حضرت حسین (علیه السلام) ، در این راه پرخطر با تحمل همه مشکلاتش حرکت کردند . و این مسیر را قدم به قدم دنبال طى کردند .و این است مهم ترین پیام زنده آنان به هم کیشان خود در بستر تاریخ ، که : اى هم کیشان ما ! راه حیات را با در دست داشتن چراغ امامت طى کنید تا در پایان این راه به رضاى حقّ و جنّات نعیم برسید .اِنَّ الْحُسَیْنَ مِصْباحُ الْهُدى وَسَفینَهُ النَّجاهِآرى ، بیاییم هم چون یاران حسین نیروى بدن و مالى ، اهل و فرزند ، علم و آبرو و قدرت و قوّت را همگام و همسو با امامت امام معصوم خرج کنیم تا دخل ابدى نصیب ما گردد ; و از انجام هر کارى که همسویى با امامت امام ندارد بپرهیزیم که حیات و زندگى گرچه یک چشم بهم زدن باشد بدون امامت امام حرام است .اگر در گذشته از عمر اهل گناه بودیم ، و جداى از امامت امام زندگى مى کردیم ، هم اکنون مانند حرّ بن یزیدِ آزاده به امام برگردیم ، و با حضرتش پیمان توبه ببندیم ، و بر پیمان خود تا افتادن به کام مرگ وفادار باشیم ، که هر توبه کننده اى توبه اش مانند حرّ باشد بدون تردید مقبول درگاه حضرت حقّ است .
