وارد مغازه حاج ملّا شد. آن وقت ها لباس بيشتر ايرانى ها عبا و عمامه بود، حتى بازارى ها و ادارى ها. داخل مغازه شد و سلام كرد، گفت: حاج ملا! شاگرد احتياج ندارى؟ حال كه محبوب ما براى ما جايى در اينجا نمى خواهد، ما هم كه مالى نداريم، نمى خواهيم كه از سهم امام استفاده كنيم، كرامت مؤمن به قدرى زياد است كه نزد هيچ عالمى نرفت بگويد: من در نجف به علّامه لاهيجانى معروف بودم، سهم امام به من بدهيد. گفت: ما نان خود را با بازوى خود در مى آوريم. حاج ملا گفت: اهل كجا هستى؟ گفت: اهل لاهيجان. گفت: نوشتن مى دانى؟ گفت: مدادى روى كاغذ مى آوريم. خيلى عجيب است كه علامه فارغ التحصيل حوزه شيخ، به نظر اين قدر كوچك مى آيد كه او چنين سؤالاتى مى كرد و علامه نمى گويد كه من چقدر بزرگ هستم. گفت: اتفاقاً من به دنبال شاگرد مى گشتم؟ ببينم دين و ايمان دارى؟ سر ما كلاه نمى گذارى؟ گفت: نه، كمى دين و ايمان داريم، به اندازه اى كه ندزديم و نبريم. گفت: اسم تو چيست؟ گفت: عبدالكريم. گفت: فعلًا جارو را بردار و مغازه را جارو كن، ببينم مى توانى. مغازه را جارو كرد. گفت: آسترى را بردار و اين در و ديوار را پاك كن. وقتى صبح آمدى، آفتابه را به مسجد مى برى، آب مى آورى و مى پاشى كه گرد و خاك بلند نكند، بعد جارو مى كنى. يك قران نيز به تو مزد مى دهم گفت: فعلا محبوب ما دوست دارد كه ما را اين گونه ببيند، ما هم كه با محبوب چون و چرايى نداريم، در اين دنيا دو روز ميهمان هستيم، او نخواسته است كه ما علامه و آيت الله باشيم. امتحان ما نيز به اين است كه شاگرد حاج ملّا باشيم. گفت: حاج ملّا! كارهاى ديگر اگر دارى، من انجام مى دهم. گفت: آقا عبدالكريم! ما روز جمعه ده نفر ميهمان داريم، آيا مى روى اتاق ها را جارو كنى، سفره را پهن كنى و به آشپز كمك كنى؟ بعد هم ظرف ها را بشويى؟ گفت: چشم آقا.
منبع : مرکز علمی تحقیقاتی دارالعرفان الشیعی
