نشانه دوم اهل تعقّل‏

علامت دوم اهل تعقّل: اين افراد در درون خود، كلام احسن را نمى خواهند انبار كنند، حافظ نيستند كه ده كتاب، تفسير، يا تمام آيات قرآن و مفاتيح را حفظ كنند، اين كار را نوار و سى دى نيز مى تواند انجام دهند، بلكه كلام احسن را شنيده، همراه با انصاف مى پذيرند و به آن جهت عملى مى دهند؛ يعنى تمام وجود آنها افق طلوع عمل به كلام احسن مى شود. اگر كلام احسن را مى شنود: «إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسنِ وَ إِيتَآىِ ذِى الْقُرْبَى »
عادل، محسن و انفاق كننده مى شود.
بعد از شنيدن: «يَنْهَى عَنِ الْفَحْشَآءِ وَالْمُنكَرِ» از گناهان آشكار و نهان و تجاوزگرى پاك مى ماند؛ يعنى قرآن عينى مى شود. قرآن را گاهى در صفحه مى بينند و گاهى در وجود او. اميرالمؤمنين عليه السلام عادل است، اما عدل او عدل خداست. محسن است، اما احسانش، احسان الله است. «إِيتَآىِ ذِى الْقُرْبَى » بودنش، رزاقيت پروردگار است. يعنى مى شنود و جلوه عملى مى شود. اين افراد لياقت دارند كه خدا از زبان پيامبر صلى الله عليه و آله به آنها بشارت بهشت و «رِضْوَ نٌ مّنَ اللَّهِ أَكْبَرُ» را بدهد.
 دو مدال افتخار اهل تعقّل
اينان حق دارند كه پروردگار اين دو مدال افتخار را به آنها بدهد: «أُوْلئِكَ الَّذِينَ هَدَى اللَّهُ»
اين ها كسانى هستند كه به هدايت خدا وصل هستند؛ يعنى بين آنها و خدا رابطه نورى وجود دارد كه از طريق، دايم از پروردگار فيض مى گيرند. چه زمانى كه در دنيا هستند و چه زمانى كه در قيامت وارد مى شوند. فيض خدا و گيرندگى اين ها نيز بى پايان است، چون در حق اين افراد مى فرمايد:«خلِدِينَ فِيهَا»
آنها در اين حقيقت خلود دارند. وقتى در حال دريافت رحمت خدا، فيض خدا، بهشت و رضوان اكبر هستند، او منبع پايان ناپذير است و گيرندگى اين ها نيز تمام نمى شود، پس دايم در گرفتن هستند.
شما تجارتى را پرسودتر از اين كجا مى خواهيد پيدا كنيد؟ «أُوْلئِكَ الَّذِينَ هَدَلهُمُ اللَّهُ وَ أُوْلئِكَ هُمْ أُوْلُواْ الْأَلْببِ»
اين ها صاحبان خرد و فكر هستند كه اين دو نشانه را دارند: هم گوش را در شنيدن كلام احسن و هم وجود خود را در تحقّق دادن كلام احسن هزينه مى كنند.