بعد از حادثه كربلا كه وجود مبارك حضرت زين العابدين (ع) عهده دار هدايت مردم شدند، و در همان تنگنا، مضيقه و مشكلاتى كه بنى اميه براى هدايت مردم ايجاد كرده بودند، قرار گرفتند، آن امام چراغ هدايت را با پنجاه و چهار دعا روشن كردند.
آن حضرت هر دعايى را در هر مناسبتى كه انشا مى فرمود و مى خواند، وجود مبارك حضرت باقر (ع) هم با قلم پاك الهى و ملكوتى و خالصانه اش آن را مى نوشت. البته، اين دعاها، يك بار ديگر هم به خطّ مبارك حضرت صادق (ع) نوشته شد. ما در سيره ائم طاهرين:
نداريم كه آن ها خانواد خود، نسل خود و مردم را به خواندن دعايى، مانند: دعاهاى صحيف سجاديّه سفارش كرده باشند.
با هدفى كه حضرت زين العابدين (ع) از خواندن اين دعاها داشت كه مردم از شرك ها، ضلالت و زشتى ها دربيايند و به منطق نور، معرفت، اخلاق و عمل، هدايت شوند، بايد گفت اين پنجاه و چهار دعا بايد به وسيله اساتيد متخصص تعليم داده شود تا حقايق اين دعاها متناسب ساخت ساختمان انسانيّت به كار گرفته شود.
اولين بارى كه در هشتاد سال قبل يكى از علماى بزرگ شيعه صحيف سجاديّه را براى يك مرجع تقليد اهل تسنن در كشور مصر فرستاد و او اين پنجاه و چهار دعا را مطالعه كرد، آن مرجع تقليد در نامه اى براى آن عالم شيعى نوشت كه هزار و چهارصد سال است كه ما به خاطر بى خبرى از اين كتاب، دچار خسارت بزرگى شده ايم.
من بايد به اين مرجع سنى بگويم، نه تنها شما بى خبر از اين نبأ عظيم بوده و خسارت ديده ايد، بلكه جامع شيعه هم مانند شما در خسارت، زيان و ضرر بوده است.
منبع : پايگاه عرفان
