چند سال پيش، از آذربايجان شوروى نامه اى به من رسيد به اين مضمون كه ما روس هاى آزاد شده از بند كمونيسم سخت نيازمند به كتاب هاى دينى هستيم. چون از زمان برقرارى نظام كمونيسم در شوروى، عده اى از خانواده هاى ما كه شيعه بودند، كشته شدنند و آن عده هم كه ماندند از ديندارى منع گشتند. لذا ما چيزى از دين نمى دانيم و كتاب چندانى هم در دستمان نيست تا مطالعه كنيم. اگر امكان دارد براى ما كتاب بفرستيد تا ما دوباره به تشيع و دامان اهل بيت برگرديم!
در حدى كه در وسعمان بود و توان داشتيم، براى آنان نهج البلاغه و مفاتيح و صحيفه سجاديه فرستاديم و در حال حاضر نيز مشغول ترجمه چند كتاب به زبان آن ها هستيم. وقتى اين كتاب ها به دستشان رسيد، آن ها را بين شيعيان پخش كردند. بعد از مدتى نيز، نامه اى برايم فرستادند كه از پخش آن كتاب ها تقدير و تشكر بى حد كرده بودند. بعدها برايم نقل كردند كه وقتى آن ها نهج البلاغه و مفاتيح و صحيفه سجاديه را ديده بودند، از فرط خوشحالى كتاب ها را بغل كردند و روى سر و چشم مى گذاشتند و گريه مى كردند و لذت مى بردند از اين كه على، عليه السلام، براى آنان حرف زده است.
سعدى راست گفته است: «قدر عافيت كسى داند كه به مصيبتى گرفتار آيد». مردم ما در ايران بدون هيچ گونه ناراحتى و نگرانى مى توانند در سخنرانى هاى مذهبى شركت كنند، كتاب هاى مقيد دينى بخوانند، معارف اسلامى و الهى را در دل و جان خود پرورش دهند، و نفس خود را مهذب سازند؛ ولى متاسفانه يك عمر از برخى از آنان مى گذرد، درحالى كه يك كلمه قصار از نهج البلاغه را نخوانده اند و حتى اين كتاب شريف را نديده اند.
آيا اين انصاف است كه حتى اهل مطالعه و جوانان ما انواع و اقسام داستان هاى كوتاه و بلند نويسندگان آمريكايى و اروپايى را بخوانند يا نام تمام بازيكنان يك تيم فوتبال در فلان باشگاه اروپايى را بلد باشند و تاريخچه پيدايش هرچيزى را در اين عالم بلد باشند، ولى قرآن و نهج البلاغه و صحيفه سجاديه را نشناسند و نخواهند كه بشناسند؟! چرا بايد «شعرهاى شل سيلوستراين يا ترانه هاى پنيگ فلويد از مناجات خمس عشر امام سحاد، عليه السلام، براى جوانان ما شناخته شده تر باشد؟».
اين عدالت است كه نهج البلاغه على را نشناسيم و او را در زندگى خود در جايى كه سزاوار آن است قرار ندهيم؟ آيا اين به نوعى امتداد همان مظلوميتى نيست كه مخالفان آن حضرت برايشان در طول تاريخ ايجاد كردند؟
منبع : پایگاه عرفان
