قرآن مجيد نظر مردم را به دنيا، زندگى و حيات، دو نوع مى داند؛ يكى نظر مردمى كه در تماشاى فضاى حيات و زندگى، فقط به ديد و نگاه و چشم خود اكتفا كرده اند. كه كتاب خدا از اين گروه با يك تعبير مناسب با تماشاى آنها، مى فرمايد:
« يَعْلَمُونَ ظَـهِرًا مِّنَ الْحَيَوةِ الدُّنْيَا وَ هُمْ عَنِ الْأَخِرَةِ هُمْ غَـفِلُونَ »
اين ها قسمتى از روبناى زندگى و حيات را ديده اند، يعنى غير از مواد و عناصر چيزى را مشاهده نكرده اند و نمى كنند.
برداشتى كه اين گروه از نگاه و نظر خود دارند، آثارى به جز خوردن و لذت بردن و جمع كردن، كم يا زياد يا متوسط ندارند، كه البته براى تأمين خوراك و لذتها و جمع كردن آنها، خود را مجبور به فعاليت اقتصادى مى بينند، و پديده كسب ها هم در عالم، از همين نقطه بوده است. انواع فعاليت هاى اقتصادى، معلول همين برنامه بوده است و در ايجاد و تأمين اقتصاد، و رشته هاى كار و كسب، خود همين ها قانون و مقررات وضع كرده اند.
قرآن مى فرمايد: يكى از برنامه هايى كه پايه ريزى كردند ايجاد برنامه «ربا» بوده، و خيلى راحت اعلام كردند:
« إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَواْ »
گفتند: ربا هم يك كسب، معامله و منبع درآمد است. هيچ وقت هم آثار نامطلوب اين گناه و برنامه ريزى هايشان را نسبت به ديگران لحاظ نكردند، كه حالا اين كسب و اين روش، به ديگران چه ضربه هايى مى زند. چگونه تحت فشار قرار مى دهد، برايشان هيچ چيز مهم نبوده، بلكه مهم اين است كه پولى براى خودشان تأمين كنند و بخورند و لذت ببرند و جمع كنند.
منبع : پایگاه عرفان
