اگر کسی بخواهد نسبت به نعمت‌‌‌هایی که در اختیارش هست به طور صحیح برخورد کند باید عقل، روح و همه اعضایش را تا روز خروج از دنیا دائما در برابر وجود مقدس حضرت حق به حال سجده نگه دارد، البته به حال سجده و تعظیم در برابر خدا، نه به معنای سجده اصطلاحی که بدن به شکل خاصی قرار می‌گیرد. سجده حقیقتی به معنای تسلیم و تواضع در برابر خواسته‌های پروردگار بزرگ عالم است که آن هم کار همه موجودات عالم است:
)وَ لِلهِ يَسْجُدُ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ مِنْ دابَّةٍ وَ الْمـَلائِكَةُ وَ هُمْ لا يَسْتَكْبِـرُونَ يَخافُونَ رَبَّهُمْ مِنْ فَوْقِهِمْ وَ يَفْعَلُونَ ما يُؤْمَرُون (
پس تمام موجودات عالم همواره در حال سجده هستند و کارشان توقف ندارد و هرگز سرشان را از سجده برنمی‌دارند؛ یعنی همواره در دایره تسلیم و خضوع و در مدار ترس از مقام حضرت حق هستند. از اینجا معلوم می‌شود که همه آنها شعور دارند و به هر چه امر بشوند، بلافاصله عمل می‌کنند. اگر این‌طور نبود که دیگر آسمان و زمین و موجوداتِ آن دو، سرپا نبودند. سر پا بودن تمام موجودات و منفعت رساندن آنها معلول سجدة آنهاست و به همین جهت به انسان‌ها هم امر می‌کند که همیشه در حال سجده باشید. در کار، اقتصاد، سیاست، اخلاق و در همه امور، باید فکر، روح و اعضا و جوارح شما در حال سجده باشد.
منبع : پایگاه عرفان
