دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه غلامعلی صفايی

(1) خدايا، بر محمد و خاندانش درود فرست، و شهوتم را از هر حرامى درهم شكن و حرص و آز را به هر گناهى برافكن، و مرا از اذيت و آزار هر زن و مرد مؤمن و مسلمان بازدار.

(2) بار خدايا، هر بنده‌اى كه درباره من آن كرده كه نهى‌اش كرده‌اى، و هتك حرمتم كرده با آن كه منعش نموده‌اى، و اينك با آلودگى ستم به من مرده است و يا هنوز زنده است و حقى از من به گردنش مانده، او را بيامرز و حق مرا كه به گردن اوست ببخشاى و بر آنچه دوباره كرده آگاهش منماى و در آنچه به روزم آورده رسوايش مفرماى. بار خدايا، گذشتى كه درباره ايشان روا داشته‌ام و صدقاتى كه بر آنان ارزانى كرده‌ام پاك‌ترين صدقات بخشندگان و برترين درود تقرب جويان گردان.

(3) و در برابر عفوى كه كردم عفو خودت نصيبم فرماى و در مقابل دعايم براى آنان رحمتت بهره‌ام نماى تا همه ما به فضل و كرمت سعادتمند گرديم و در پرتو احسانت نجات يابيم.

(4) پروردگارا، هر بنده‌اى كه از من به او آسيبى رسيده يا از من گزندى ديده، خواه از شخص من يا از سوى من به او ستمى روا شده و حقش تباه كرده‌ام يا مانع دادخواهى‌اش گشته‌ام، پس بر محمد و خاندانش درود فرست و او را به بزرگوارى‌ات از من خشنود ساز، و حقش را از جانب من خودت بپرداز.

(5) و مرا در عقوبتى كه آن را درخورم مينداز، و از كيفرى كه عدل تو به آن حكم مى‌كند برهان كه نه نيرويم تاب عقوبتت دارد و نه طاقتم ياراى تحمل عذابت باشد، كه اگر بر پايه داد كيفرم كنى بنيادم براندازى اگر بر من خلعت مهر و محبت نپوشى تباهم كرده‌اى.

(6) خدايا، از تو آن عطايى را خواهم كه بذلش چيزى از تو نكاهد و بر گرفتن بارى را از دوشم خواستارم كه بر گرفتنش بر تو گران نباشد.

(7) پروردگارا، از تو بخشش خويش خواهانم كه مرا نيافريدى تا با آن زيانى از خود دفع كنى، يا راه به سودى جويى، بلكه بيافريدى تا قدرتت را بر آفرينش چنين چيزهايى اثبات كنى و بر توانت در خلقت امثال آن اقامه دليل نمايى.

(8) بار خدايا، از تو مى‌خواهم كه بارگران گناهانم كه به زانويم درآورده بردارى، و مرا بر آنچه تحملش بسى گران است يارى نمايى.

(9) سپس بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا با آن كه ستم به خود روا داشته‌ام بيامرز و رحمتت را به برگرفتن بارگران گناهم بگمار كه چه بسيار گناهكارى كه رحمتت او را فراگرفت و چه بى شمار ستمگرى كه عفوت شامل حال او گشت.

(10) پس بر محمد و خاندانش درود فرست و مرا سرآمد كسانى ساز كه با عفوت آنان را از سقوط در پرتگاه خطاكاران نجات داده‌اى، و با يارى‌ات از ورطه هلاكت رهانيده‌اى، پس چنين كسى رهايى يافته عفو تو از اسارت خشمت باشد، و آزاده احسان تو از بند عدل تو بود.

(11) بى گمان خدايا اگر با من چنين كنى در حق كسى كرده‌اى كه سزاى عقوبتش را انكار نمى‌كند و خويشتن را هرگز از سزاوارى عذابت مبرا نمى‌دارد.

(12) خدايا، اگر چنين كنى در حق كسى كرده‌اى كه بيمش بيش از آرزويش به رحمتت باشد و نوميدى‌اش به نجات استوارتر از اميدش بود، البته نه چنان است كه نوميدى‌اش از سر يأس به رحمت باشد يا از آن روست كه با اميدواريش قصد فريب خود دارد، بلكه به سبب كم شمارى حسناتش در برابر گناهانش و ناكارايى دليلش در ارتكاب خطاهايش است.

(13) ولى تو اى خدايم سزاوارى كه راستگويان به رحمتت غره نشوند، و گناهكاران از عفوت مأيوس نگردند تو چنان بزرگ پروردگارى كه فضل و رحمتت از هيچ كس دريغ نمى‌كنى و از احدى تمام حق خود بازنمى‌ستانى.

(14) خدايا، يادى برتر از ياد تو نباشد نامى مقدس‌تر از نام تو نبود و نعمتت در ميان آفريدگان آشكار و گسترده بود. پس بر اين امور ستايش تنها تو را سزد اى پروردگار جهانيان.