دعای 39 ( دعا در طلب عفو و بخشش ) ترجمه محسن محمود زاده

(1) بارخدايا درود فرست بر محمد و آلش، و شهوتم از هر حرامى فرونشان و حرصم از هر گناهى بگردان و از آزار هر زن و مرد مؤمن و مسلمان بازم دار.

(2) بارالها هر بنده‌اى كه آنچه بر او حرام كرده‌اى درباره‌ى من انجام داد، و پرده‌ى حرمت آنچه بر او منع كرده‌اى از من دريد، و مرده‌اى كه زير بار ستم من رفته، يا زنده‌اى كه حقى از من بعهده داشته، پس آنچه بر من روا داشته برايش بيامرز، و از آنچه از من برده گذشت كن، و بر آنچه درباره‌ى من مرتكب شده سرزنش مكن، و از آنچه به من رسانده رسوايش مساز، و اين گذشت از آنان كه جوانمردى كردم، و صدقه بر آنان كه بخشش نمودم را پاك‌ترين صدقه‌هاى بخشش كنندگان و بالاترين عطاهاى تقرب جويان قرار ده.

(3) و در برابر عفو من از آنان عفو خود را، و در مقابل دعايم براى آنان رحمت خود را عوض بخشم، تا هر يك از ما به واسطه‌ى احسان تو سعادتمند گردد، و هر كدام ما به نعمت تو نجات يابد.

(4) بارالها و هر بنده‌اى از بندگانت كه از من صدمه‌اى يافته، يا از ناحيه‌ى من آزارى به او رسيده، يا به وسيله‌ى من ستمى بر او رفته، و حقش از بين بردم يا به دادخواهيش پيشى گرفتم، پس بر محمد و آلش درود فرست، و او را به توانگرى خود از من خشنود ساز، و از جانب خود حق او كامل كن.

(5) آنگاه مرا بازدار از چيزى كه حكم و فرمان تو لازم كند، و رهايم ساز از چيزى كه عدل تو به آن فرمان دهد، زيرا كه توان من را تاب انتقام تو نيست، و يقينا طاقت من در حد خشم و غضب تو نيست، پس اگر به حق مكافاتم دهى هلاكم مى‌كنى، و اگر مهربانى‌ات بر من نيفكنى نابودم مى‌سازى.

(6) بارخدايا بخششى را از تو درخواست مى‌كنم اى خداى من كه دادنش چيزى از تو نمى‌كاهد، و تحملى را از تو مى‌طلبم كه به دوش داشتنش بر تو گرانى نمى‌كند.

(7) اى خداى من از تو درخواست دارم، بخشش نفسم را، آن نفسى كه او را نيافريدى تا از شرى خود را نگاهدارى، يا به وسيله‌ى آن به سودى راه يابى، وليكن آنرا آفريدى براى اثبات قدرتت بر ايجاد امثال آن، و حجت آوردنت به سبب آن بر آفريدگان همانندش.

(8) و از تو درخواست آن دارم گناهانم را كه به دوش بردنش گرانبارم كرده از من برگيرى، و از تو درخواست يارى مى‌كنم بر سنگينى آنچه وامانده‌ام ساخته.

(9) پس درود فرست بر محمد و آلش، و بر نفسم اين را كه به خود ستم كرده ببخش، و رحمتت را به تحمل بار گرانم بگمار، و چه بسيار رحمتت به بدكاران رسيده است، و چه بسيار گذشتت شامل حال ستمگران شده است.

(10) پس بر محمد و آلش درود فرست، و مرا سرمشق كسى دار كه با بخشايش خود او را از جايهاى تباهى خطاكاران بدر آوردى و با توفيق خود او را از مهلكه‌هاى مجرمان رهاندى، پس از اسارت خشمت به صبح آزادى عفوت درآمد، و از بند عدالتت به رهايى احسانت.

(11) در حقيقت اگر چنين رفتار كنى اى خداى من با كسى كرده‌اى كه سزاوار بودن كيفرت را منكر نيست، و از شايستگى انتقامت خود را پاك نمى‌داند.

(12) چنين رفتار مى‌كنى اى خداى من با كسى كه خوفش از تو بيشتر از طمعش در توست، و با آنكه نوميدش از نجات محكمتر از اميدش به خلاص است، نه اينكه نااميدش از روى يأس از رحمت تو باشد، يا طمعش از روى غرور، بلكه از باب كمبود نيكى‌هاى او در ميان بديهايش، و ضعيف بودن دليل‌هاى او در تمامى پى آمدهاى گناهانش.

(13) اما تو اى خداى من شايسته‌ى آنى كه راستگويان به رحمتت مغرور نشده فريب نخورند، و گناهكاران از تو نااميد نگردند، زيرا تو پروردگار هستى كه كسى را از فضل و احسانش بازنمى‌دارد، و از كسى تمامى حقش را نخواسته است.

(14) يادت از همه ياد شدگان است، و نامهايت از تمام حدود و اندازه‌ها منزه است، و نعمتت در ميان همه‌ى آفريده‌ها پراكنده است، پس حمد و ستايش بر اينها تنها از آن توست اى پروردگار همه‌ى جهانيان.