سخن در تفسير چند آيه از سوره مباركه آل عمران كه در آن خداوند اوصاف خودساختگان را بيان مى كند، بود.
در مقدمه اين آيات، خداوند متعال به پنج نعمت اشاره مى كند كه اين نعمت ها به عنوان متاع دنيا معرفى شده اند، يعنى نعمت هايى كه عباد الهى مى توانند از اين نعمت ها بهره بگيرند.
اگر برخورد با اين نعمت ها برخورد صحيح باشد، زندگى دنيايى انسان معمارِ حيات آخرت مى شود.
به عبارت ديگر: آنچه كه بر عهده ما است، كار خيلى سنگين و شاقّى نيست؛ پنج نعمت است، كه ما با اين پنج نعمت بايد صحيح برخورد كنيم. برخورد ما در باطن كار، معمار آخرتِ آباد مى شود.
ساختن آخرت آباد هم راه ديگرى ندارد. اگر راه ديگرى داشت، حتما وجود مقدس حضرت حق در اختيار ما مى گذاشت.
در اينجا لازم است به دو آيه از سوره مباركه نحل، و دو روايت از رسول خدا صلى الله عليه و آله و يك روايت از وجود مبارك حضرت مولى الموحدين، اميرالمؤمنين عليه السلام عنايت كنيد:
اين دو آيه واين سه روايت رابطه دنيا و آخرت را بيان مى كند كه رابطه شديد و مستقيمى است، و اين كه دنياى مردم معمار آخرتشان يا مخرب آن است.
البته اين دو آيه و سه روايت فقط جهت مثبت مسأله را بيان مى كنند كه ما در كنار هر مثبتى، مسأله منفى آن هم به ذهن مان مى آيد.
منبع : پایگاه عرفان
