خدا و رسول دوستان حسنين را دوست مى دارند

دوست داشتـن خـاندان پـیامـبر یک فـریضه الهى است بر مـردم چـنانکه مـى فرماید: قل لا اءسئلکم علیه اءجرا الا المودّه فى القربى.
((بگو از شما مزد و پاداشى در برابر انجام رسالت بجز دوستى و محبت خویشاوندانم نمـى خـواهم))
و پـیامـبر گـرامـى نیز بکرات امت را به دوستى و محبت درباره حسنین سفـارش و تـوصیه فـرمـوده و آنها را از دشمنى با آنان برحذر داشته، چنانکه سلمان فـارسى روایت مـى کند که از رسول خدا صلى الله علیه و آله شنیدم که درباره حسن و حسین مى فرمود: اءللهم انى احبهما و احب من اءحبتهما .
((یعـنى خـدایا مـن حسن و حسین را دوست مى دارم و هر که آنها را دوست بدارد او را دوست خواهم داشت.))
و همچنین فرمود: من اءحب الحسن و الحسین اءحببته و من اءبغضته اءبغضه الله و من اءبغضه الله دخل النّار.
((هر کس حسن و حسین را دوست بدارد من او را دوست مى دارم و کسى که من او را دوست بدارم خدا او را دوست مى دارد و کسى که خدا او را دوست بدارد وارد بهشتش مى کند و هر کس آن دو را دشمـن بدارد مـن او را دشمـن مـى دارم و کسى که من او را دشمن بدارم خدا هم او را دشمن خواهد داشت و جایگاه چنین کسى دوزخ است.))
و نیز ابن مـسعـود روایت مـى کند که رسول خـدا صلى الله عـلیه و آله و سلم مـشغـول نماز بود حسن و حسین آمدند و در حالى که حضرت در سجده بود بر پشت مبارکش سوار شدند رسول اکرم وقتى سر از سجده برداشت با ملاطفت و مهربانى آنها را پائین آورد و در سجده دوم نیز همـان عـمـل تـکرار شد وقـتـى رسول خدا از نماز فارغ گشت آنها را در آغوش کشید و فرمود: من اءحبنى فلیحب هذین.
((هر کس مرا دوست دارد باید این دو را هم دوست بدارد.(۱) ))

نویسنده:آیت الله محمد على عالمى