دينداران واقعى، از ابتدايى كه زندگى در كره زمين شروع شده تا الآن، به خاطر اتصال خود به خداى مهربان، و به خاطر يقينشان به روز قيامت، و به فرموده اميرمؤمنان عليه السلام با توجّه به اين كه آنان پايان اين زندگى و بهشت و دوزخ را پيش روى خود مى بينند «1»، منشأ آثار مثبتى، هم براى خود، و هم براى ناس، بوده اند؛ يعنى بركات و خيرات خود را محدود به خويش و مردم مؤمن و هم كيشان نمى كردند، و براى اين آثار و انتقال آن ها، چيزى را جز انسان بودن انسان ها و زنده بودن موجودات، لحاظ نمى نمودند. اميرمؤمنان عليه السلام در نهج البلاغه جمله خيلى با ارزشى در اين رابطه دارند. امام مى گويد:
«فَإِنَّكُمْ مَسْئُولُونَ حَتَّى عَنِ الْبِقَاعِ وَ الْبَهَائِم.»
شما مردم، هم نسبت به قطعه زمين ها و هم نسبت به هم چهارپايان و حيوانات مسئول هستيد
؛ يعنى گستر مسئوليت شما بسيار وسيع است و ساىه اين مسئوليت هم بر سر شما و هم بر سر ديگران و هم بر سر حيوانات و هم بر سر قطعات زمين است.
منبع : پایگاه عرفان
