در يكى از شهرهاى ايران، زن و مردى با هم عروسى كردند، يك سال و چند ماه از عروسى ايشان گذشته كه يك بچه سه ماهه دارند. در يك شب سردى زن و شوهر و بچه، در اتاق خواب هستند، به قلب يك دزدى مى زند كه امشب در آنجا دزدى كند، گاهى پروردگار الهامش را نزد يك دزد مى برد، نمى گذارد دزدى كند، آن وقت شب هيچ كس از حادثه اى كه مى خواهد اتفاق بيفتد خبر ندارد، نه همسايه ها و نه پدر و مادر. حفظ زن و بچه و اين مرد هم با رفتن يك دزد ميسر است.
ساعت يك نصف شب دزد وارد اتاق مى شود، مى بيند زن و شوهر جوان خوابند، تمام اثاثها هم نو است، قالى ها، فرشها، در كمدها، لباسهاى قيمتى، طلا و نقره، خيلى خوشحال مى شود يك لحظه فكر مى كند كه اگر اين بچه سه ماهه گرسنه شود و بيدار شود، گريه كند اين زن و شوهر بيدار بشوند، آن وقت من چيزى نمى توانم ببرم، الهام به او مى شود آهسته بچه را بلند مى كند و مى آورد در ايوان خانه مى گذارد، برمى گردد، بچه بيدار مى شود و گريه مى كند و پدر و مادر به هواى بچه بيرون مى آيند.
خداوند مادر را طورى قرار داده كه با كوچكترين صداى گريه فرزند بيدار مى شود، اگر مادر بيدار نمى شد هزاران خطر و گزند بچه ها را از بين مى برد.
مى بيند صداى گريه بچه مى آيد ولى بچه نيست، با وحشت شوهر را بيدار مى كند مى بينند صدا از بيرون مى آيد، بچه سه ماهه كه بيرون نمى تواند برود، وحشت زده دو نفرى به طرف ايوان مى دوند، طاق چوبى موريانه خورده با آمدن زن و شوهر درجا فرو مى ريزد، صداى هموار شدن طاق، همسايه ها را بيدار كرده، همه داخل كوچه براى نجات آنان مى آيند، مى بينند كه زن و شوهر و بچه بيرون از خانه هستند، گرد و غبار اتاق هم به باد رفته، دزد هم بين مردم بود و چيزى نمى گفت، ولى فكر كرد من بروم اين داستان را براى آنها بگويم بلكه اعتقاد اين ها به خدا بيشتر شود، حالا كه نتوانستيم دزدى كنيم، اعتقاد مردم را به خدا زياد كنيم.
منبع : پایگاه عرفان
