در قرآن وقتى كه سخن از ادريس به ميان مى آورد، مى فرمايد:
«عَلَّمْناهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ»
معلوم مى شود هنر خياطى قبل از اين پيامبر نبوده است، صنعت «لَبُوسٍ » در ارتباط با سوزن، نخ، پارچه و طراحى لباس است، قبل از حضرت ادريس عليه السلام مردم سوزن، نخ و پارچه را نمى شناختند، به هنر خيّاطى و مد لباس آشنا نبودند، پوست حيوانات را به صورت يك لنگ به خود مى بستند و به صورت يك روپوش روى دوش مى انداختند، مجموع لباس انسان اين گونه بوده است كه در قرآن اشاره مى كند كه شما بشرها از پوست حيوانات، براى خود خانه، چادر، خيمه و لباس درست مى كنيد. هنر بافندگى كه امروز به صورت يك صنعت بسيار مهم در جهان مطرح است، ريشه از يك پيغمبر الهى دارد.
هنر شكل دادن به آهن براى ابزار مبارزه و دفع ظلم دشمن، اين هنر حضرت داود عليه السلام بوده است كه در قرآن مطرح است، هنر سدّ سازى صنعتى، نه اينكه فقط يك مقدار خاك را جلوى يك رودخانه بريزند تا پشت آن آب جمع شود، بلكه سدّى كه فلز آب كرده در آن به كار رفته است و بين دو كوه عظيم اين سدّ زده شده، خراب هم نشد، فشار حوادث هم نتوانسته آن را خراب كند، اين هنر را خداوند در قرآن به ذوالقرنين نسبت مى دهد. قبل از حضرت نوح عليه السلام سفر آبى وجود نداشت، مردم در خشكى ها زندگى مى كردند، خداوند در قرآن مى فرمايد: به نوح دستور داديم:
«وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا»
ما به تو آموزش مى دهيم كه زير نظر ما كشتى درست كنى، مردم كشتى نديده بودند، همه سفرهاى دريايى و كشتى هاى عظيم، ريشه از نبوت يك پيامبر مى گيرد، كلًا تمدّن جهان برگرفته شده از انبيا است و انسان ها هم نمك به حرام ترين موجودات نسبت به انبيا هستند.
اگر تخته و چوب لياقت ذاتى نداشت، نجّارى در جهان به وجود نمى آمد، درب، پنجره و صندلى پيدا نمى شد، اگر چوب را خدا براى شكل گيرى لياقت ذاتى نمى داد، مردم چگونه در خانه ها و پنجره هاى خود را درست مى كردند.
خداوند همه را به خود نسبت مى دهد، خداوند مى فرمايد: اين حيوانات حلال گوشت، مرغ، خروس، حيواناتى كه در زندگى شما نقش مهمى را بر عهده دارند، از آنها تعبير مى كند به «ذَلُولٌ»، رام بودنى كه در اوج رامى مى باشند.
شتر با اين هيكل قوى اگر رام بشر نبود، چه كسى مى توانست ميليون ها سال در اين كويرهاى بى در و پيكر بار جابجا كند. به قدرى شتر رام است كه اگر به يك موش ياد بدهند كه از كاشان تا كرمان اين كوير را بايد طى كرد، مهار شتر را به موش بدهند و بگويند با دهان خود اين نخِ ابريشمى كه بسته به افسار شتر بگير، يك تكان بده، شتر با تكان دادن دهان موش بلند مى شود و دنبال موش راه مى افتد و تا كرمان مى رود، لكن اگر اين حيوان، رام نبود با آن هيكل قوى اولين انسانى كه مى خواست مهارش را بگيرد او را پاره پاره مى كرد.
گاو رام انسان است با اينكه شاخ دارد. الاغ رام است با اينكه قوىّ است، مرغ و خروس رام هستند با اينكه پر قوى دارند. والّا اگر رام نبودند، تمام اين مرغدارى هاى صنعتى بايد مرغ ها را با هزار ترفند اسير مى كردند كه به ملت بدهند.
همه حيوانات قابل خوردن و قابل باربرى، رام بشر هستند، خداوند مى فرمايد:
رام شما قرار دادم ولى قدر نشناس ترين موجود آفرينش نسبت به خدا همين بشر است.
منبع : پایگاه عرفان
